του π. Παύλου Παπαδόπουλου: Μέσα στην “πνευματική σου επιτυχία”, μην ξεχνάς τον Χριστό
Χρόνος Ανάγνωσης 2 Λεπτά
Εάν θεοποιήσουμε κάτι από εκείνα που πετύχαμε, αμέσως σκληραίνει η καρδιά μας. Πάμε στην Θεία Λειτουργία και δεν μας αγγίζει τίποτα. Προσευχόμαστε, ζητάμε από κάποιον άγιο κάτι, όμως ο άγιος δεν λέει τίποτε στην καρδιά μας. Πάμε σε μοναστήρια, σε αγυπνίες μα η καρδιά μας μένει αμέτοχη, αναίσθητη.
Ζούμε μια τέλεια απομόνωση, ζούμε την μοναξιά μας, την απογοήτευσή μας, το μεγαθήριο του εγώ μας.Και ψάχνουμε τι φταίει, που υπάρχει το πρόβλημα αυτής της πνευματικής ξηρότητας.
Αθέατος μένει ο Θεός, αθέατοι οι άγιοι, αθέατη η Χάρις.
Ζούμε μία απάτη, διότι η καρδιά μας απατήθηκε από την επιτυχία μας.
Όσο λιτανεύουμε τα κατορθώματά μας μέσα στην καρδιά μας θα μένουμε ανυποψίαστοι για την ψευδή πνευματική ζωή μας. Πάντα θα αναρωτιώμαστε τί φταίει και ποτέ δεν θα μπαίνουμε στην αμφισβήτηση της επιτυχίας μας.
“Τί φταίει και δεν έχω δάκρυα, τί φταίει και δεν νιώθω τίποτα όταν κοινωνώ, τί φταίει και δεν νιώθω συμπόνοια για τους άλλους, τί φταίει και δεν νιώθω κατάνυξη στην προσευχή”; ρωτάμε.
Ψαχνόμαστε, μα δεν εμβαθύνουμε εκεί που πρέπει. Μένουμε στα συμπτώματα και δεν εντρυφούμε στην αιτία. Αναρωτιώμαστε τι πάει στραβά μα δεν αλλάζουμε, ψάχνουμε ενόχους εδώ και εκεί ανυποψίαστοι για την απάτη που στήσαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Η μεγάλη μας αποτυχία είναι ότι η επιτυχία μας γίνεται αυτοσκοπός. Νηστεύουμε, δίνουμε χρήματα σε φτωχούς και μοναστήρια, προσευχόμαστε δυο και τρεις φορές την ημέρα, πηγαίνουμε για εξομολόγηση κάθε εβδομάδα, είμαστε ενεργά μέλη της ενορίας μας…νιώθουμε πετυχημένοι χριστιανοί. Και όμως ξεχάσαμε μέσα σ’αυτήν την επιτυχία μας τον Χριστό, τον πλησίον μας, το σκοτάδι μας, την αμαρτία μας. Έχουμε αυτονομηθεί από την Χάρη, δεν Την αναζητούμε, νιώθουμε ικανοί να συνεχίσουμε μόνοι μας, νιώθουμε αρκετή την επιτυχία μας για να σωθούμε.
Ο ταπεινός όχι μόνο δεν πιστεύει στην επιτυχία του, αλλά θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να ζητήσει κάτι. Του αρκούν αυτά που έχει και δεν έχει.
Η ταπείνωση, η αίσθηση της αμαρτίας μαλακώνει την καρδιά μας.
Χάνεται η επιθυμία, χάνεται η προσδοκία από τους άλλους. Ο άνθρωπος ειρηνεύει στο έλεος του Θεού και όχι στην πλαστή του αξιότητα. Και ενώ νιώθει αποτυχημένος είναι πετυχημένος, ενώ νιώθει ανάξιος είναι άξιος, ενώ νιώθει ηττημένος είναι νικητής.
Κάθε ασκητικό αγώνισμα που γίνεται μέσα στην Εκκλησία όταν είναι απόκομμένο από την ταπείνωση μεταλάσσεται σε κακία, σε σκληρότητα, σε κατάκριση, σε αδιαλαξία, σε ιδιοτροπία.
Η ταπείνωση είναι βασικό στοιχείο του ασκητικού φρονήματος που καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Μην βυθομετράς λοιπόν ούτε την αμαρτία σου, ούτε την αρετή σου, παρά μόνο να λες: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”.
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης π. Παύλος Παπαδόπουλος
Last Updated on: 17th Ιούνιος 2019, 01:28 πμ
Εάν θεοποιήσουμε κάτι από εκείνα που πετύχαμε, αμέσως σκληραίνει η καρδιά μας. Πάμε στην Θεία Λειτουργία και δεν μας αγγίζει τίποτα. Προσευχόμαστε, ζητάμε από κάποιον άγιο κάτι, όμως ο άγιος δεν λέει τίποτε στην καρδιά μας. Πάμε σε μοναστήρια, σε αγυπνίες μα η καρδιά μας μένει αμέτοχη, αναίσθητη.Ζούμε μια τέλεια απομόνωση, ζούμε την μοναξιά μας, την απογοήτευσή μας, το μεγαθήριο του εγώ μας.Και ψάχνουμε τι φταίει, που υπάρχει το πρόβλημα αυτής της πνευματικής ξηρότητας.
Αθέατος μένει ο Θεός, αθέατοι οι άγιοι, αθέατη η Χάρις.
Ζούμε μία απάτη, διότι η καρδιά μας απατήθηκε από την επιτυχία μας.
Όσο λιτανεύουμε τα κατορθώματά μας μέσα στην καρδιά μας θα μένουμε ανυποψίαστοι για την ψευδή πνευματική ζωή μας. Πάντα θα αναρωτιώμαστε τί φταίει και ποτέ δεν θα μπαίνουμε στην αμφισβήτηση της επιτυχίας μας.
“Τί φταίει και δεν έχω δάκρυα, τί φταίει και δεν νιώθω τίποτα όταν κοινωνώ, τί φταίει και δεν νιώθω συμπόνοια για τους άλλους, τί φταίει και δεν νιώθω κατάνυξη στην προσευχή”; ρωτάμε.
Ψαχνόμαστε, μα δεν εμβαθύνουμε εκεί που πρέπει. Μένουμε στα συμπτώματα και δεν εντρυφούμε στην αιτία. Αναρωτιώμαστε τι πάει στραβά μα δεν αλλάζουμε, ψάχνουμε ενόχους εδώ και εκεί ανυποψίαστοι για την απάτη που στήσαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Η μεγάλη μας αποτυχία είναι ότι η επιτυχία μας γίνεται αυτοσκοπός. Νηστεύουμε, δίνουμε χρήματα σε φτωχούς και μοναστήρια, προσευχόμαστε δυο και τρεις φορές την ημέρα, πηγαίνουμε για εξομολόγηση κάθε εβδομάδα, είμαστε ενεργά μέλη της ενορίας μας…νιώθουμε πετυχημένοι χριστιανοί. Και όμως ξεχάσαμε μέσα σ’αυτήν την επιτυχία μας τον Χριστό, τον πλησίον μας, το σκοτάδι μας, την αμαρτία μας. Έχουμε αυτονομηθεί από την Χάρη, δεν Την αναζητούμε, νιώθουμε ικανοί να συνεχίσουμε μόνοι μας, νιώθουμε αρκετή την επιτυχία μας για να σωθούμε.
Ο ταπεινός όχι μόνο δεν πιστεύει στην επιτυχία του, αλλά θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να ζητήσει κάτι. Του αρκούν αυτά που έχει και δεν έχει.
Η ταπείνωση, η αίσθηση της αμαρτίας μαλακώνει την καρδιά μας.
Χάνεται η επιθυμία, χάνεται η προσδοκία από τους άλλους. Ο άνθρωπος ειρηνεύει στο έλεος του Θεού και όχι στην πλαστή του αξιότητα. Και ενώ νιώθει αποτυχημένος είναι πετυχημένος, ενώ νιώθει ανάξιος είναι άξιος, ενώ νιώθει ηττημένος είναι νικητής.
Κάθε ασκητικό αγώνισμα που γίνεται μέσα στην Εκκλησία όταν είναι απόκομμένο από την ταπείνωση μεταλάσσεται σε κακία, σε σκληρότητα, σε κατάκριση, σε αδιαλαξία, σε ιδιοτροπία.
Η ταπείνωση είναι βασικό στοιχείο του ασκητικού φρονήματος που καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Μην βυθομετράς λοιπόν ούτε την αμαρτία σου, ούτε την αρετή σου, παρά μόνο να λες: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”.
Γράφει ο Αρχιμανδρίτης π. Παύλος Παπαδόπουλος
σσ.theodromion.gr : Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση.
Στείλτε στο theodromion@gmail.com άρθρα, ιστορικά Ιέρων Ναών -Μοναστηριών βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους Αναγνώστες μας.
Αν σας αρέσει κοινοποίησετο στον τοίχο σας (facebook) ή γράψετε το σχόλιο σας ακριβώς από κάτω από την ανάρτηση μας
Γράψτε μας το σχόλιο σας εδώ
Ακολούθησε μας στα social media
