του Αρχιμανδρίτη π. Διονυσίου Λαζαρίδη: Όλο και κάτι μας λείπει
Οδεύουμε στην 5η εβδομάδα των νηστειών, κατάκοποι διαβάτες της σαρακοστιανής οδοιπορίας.
Αυτή την περίοδο είναι σα να συμμετέχουμε σε μία πνευματική προσομοίωση.
Το μονοπάτι τραχύ και δύσβατο. Εμείς περιπλανώμενοι ταξιδιώτες.
Το πυκνό δάσος των παθών, δυσκολεύει και τον πιο επιδέξιο οδοιπόρο.
Τα πάθη μας υψώνονται σαν θεόρατοι κορμοί, μας κόβουν την ανάσα και μαζί τη θέα της αυτογνωσίας. Οι λογισμοί πονηρίας σαν πλατιά φύλλα, δεν επιτρέπουν το φως της γνώσης του Θεού να εισχωρήσει στην καρδιά μας.
Το δάσος που διασχίζουμε ανήλιαγο και παγωμένο. Περπατάμε εγκλωβισμένοι κάτω από την παγερή σκιά της αγνωσίας.
Προσδοκία μας είναι να βγούμε κάποια στιγμή από αυτό το σκοτεινό δάσος, και να αντικρίσουμε το Αναστάσιμο φως της Θεογνωσίας.
Η Μητέρα Εκκλησία μάς έδωσε ικανά εφόδια για το ταξίδι αυτό. Πήραμε για πυξίδα την εγκράτεια, για σακίδιο τις ακολουθίες, για χάρτη τη θεία εξομολόγηση και για τροφή τη θεία μετάληψη.
Ακόμη όμως παραμένουμε εγκλωβισμένοι στο δάσος των παθών μας. Τι μας λείπει τελικά; Αναζητούμε απεγνωσμένα μέσα σε αυτό το ταξιδιωτικό σακίδιο, κάτι που να μας βγάλει από το πνευματικό μας αδιέξοδο. Τι να είναι αυτό άραγε;
Eίναι το πνευματικό χάρισμα, εκείνο που φέρει κάθε ταξιδιώτης στην ψυχή του. Μόνο με αυτό έχει ελπίδα να βγει κάποτε από το πυκνό δάσος των παθών.
Είναι η μετάνοια!!!
Η μετάνοια μας χαρίζεται, όταν εμείς πρώτοι τη ζητήσουμε με συντριβή καρδιάς.
Κανένας αλαζόνας ή εγωιστής δε ζήτησε ποτέ να μετανοήσει.
Ακόμη και ο πρώην απόστολος Ιούδας προτίμησε τον απαγχονισμό, από το να ζητήσει το έλεος.
Το κλειδί στο ταξίδι μας είναι το έλεος του Θεού. Εάν ο ταξιδιώτης έχει ταπεινό φρόνημα θα ικετέψει γοερά.
Προς το παρόν, μόνο περιπλανιόμαστε όντες κατάκοποι. Περπατάμε, περπατάμε, περπατάμε χωρίς σκοπό.
Προφανώς έχουμε χάσει τον πνευματικό μας προσανατολισμό και γυρνάμε γύρω από τον εαυτό μας. Χαμένοι στο εγώ μας και εγκλωβισμένοι στα σκοτεινά πάθη μας.
Το δάσος πλέον έχει αποκτήσει δαιδαλώδη μονοπάτια. Τα πιο πολλά μοιάζουν μεταξύ τους και μας μπερδεύουν.
Συγχρόνως δε τα πνευματικά φύλλα της οίησης, συνεχίζουν να μας κρατούν στη σκιά της αγνωσίας του Θεού και του εαυτού μας.
Παρακαλώντας όμως το έλεος του Σπλαχνικού Θεού, έρχεται η λύτρωση και μεταφερόμαστε στη χαρισματική κατάσταση της μετάνοιας.
Οι μετανοημένοι διαβάτες, σαν έμπειροι και ταπεινοί ταξιδιώτες πια, όσο και αν περιπλανηθούμε, έχουμε επίγνωση της διαδρομής.
Στο τέλος πάντα βρίσκουμε τρόπο για να βγούμε από το δάσος της αγνωσίας. Μας οδηγεί το πνευματικό μας ένστικτο.
Η σωτήρια μετάνοια μας μεταφέρει στη γνώση του Θεού.
Ας ανοίξουμε τις πύλες της, με το μοχλό της μακαρίας ταπείνωσης.
Ιδού καιρός μετανοίας!!
