του π. Χρήστου Αιγίδη : Η βέρα του Γάμου, δίλημμα για τον έγγαμο Ιερέα;
Last Updated on: 1st Ιανουάριος 2020, 08:41 μμ
Θυμάμαι συχνά την προτροπή και συμβουλή του Σεβαστού μου Πνευματικού Πατρός Μύρωνος Ιερομονάχου του Σιμωνοπετρίτου, πως πρέπει τη σύζυγο που θα επιλέξω να την αγαπήσω και να την ερωτευθώ ανεξάρτητα της Ιεροσύνης.
Από εδώ αισθάνομαι πως ξεκινάει μια μεγάλη δυσκολία που ταλαιπωρεί και δυσκολεύει πολλές Ιερατικές Οικογένειες.
Όταν ο υποψήφιος Ιερέας ψάχνει να βρει παπαδιά να παντρευτεί για να χειροτονηθεί και όχι γυναίκα να αγαπήσει και να ερωτευθεί για να γίνει ευτυχισμένος!!!
Όταν βιαστικά επιλέγει με γνώμονα το αύριο της ιεροσύνης του και όχι με γνώμονα το σήμερα της ευτυχίας και ισορροπίας του.
Και κάπως έτσι γρήγορα ξεκινούν τα προβλήματα που δυστυχώς στις μέρες μας έχουν πολλαπλασιαστεί.
Θα ήθελα αρχικά να επισημάνω έναν μεγάλο κίνδυνο που ελλοχεύει στον χώρο μας και είναι ο εξής: όταν δεν ζούμε ενιαία και ολοκληρωμένα τη ζωή μας σε όλες μας τις δραστηριότητες, σε όλες μας τις σχέσεις , με όλους μας τους τρόπους.
Να εξηγήσω τι εννοώ, όταν με κάποιο τρόπο (θέλοντας ή μη) επιλέγουμε να ζούμε σε δυο διαφορετικά πεδία, στο ένα της ποιμαντικής μας διακονίας και στο δεύτερο της προσωπικής μας ζωής.
Όταν δηλαδή , ακόμα και ασυναίσθητα, συμπεριφερόμαστε διαφορετικά (με άλλα κίνητρα και άλλα κριτήρια) μέσα και έξω από τον χώρο της Διακονίας μας αλλά και μέσα και έξω από τον χώρο του σπιτιού μας και της οικογένειάς μας. Σαν να ζούμε δυο ζωές. Σαν να είμαστε άλλοι άνθρωποι.
Κάπως έτσι όμως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για διπολική συμπεριφορά. Κάπως έτσι όμως αποτυγχάνουμε σε όλα τα επίπεδα. Γινόμαστε αποτυχημένοι σύζυγοι, γονείς, Ιερείς.
Οι σκέψεις αυτές γράφονται με αφορμή πως μετά από δύο (2) δεκαετίες έγγαμου βίου και δεκαοχτώ (18) χρόνια Ιεροσύνης, βλέπω την κρίση που περνάει η οικογένεια σήμερα, τις σχέσεις των συζύγων που αμφιταλαντεύονται και την αγάπη να λείπει από τους συζυγικούς δεσμούς.
Νιώθοντας την ανάγκη να βοηθήσω τα ζευγάρια της ενορίας μου και να τους δώσω ένα μήνυμα για το γάμο τους, επιλέγω να βάλω τη βέρα που η Εκκλησία μου έδωσε, στο χέρι μου.
Αν και κανένας δεν μου ζήτησε ποτέ να τη βγάλω, γνωρίζω πως η Παράδοση της Εκκλησίας μας θέλει τους Ιερείς δίχως αυτήν.
Η εξήγηση που εγώ τουλάχιστον άκουσα είναι πως με τη χειροτονία μας παντρευόμαστε την Εκκλησία και έτσι αυτό υπερτερεί του Γάμου μας με τη σύζυγό μας.
Στη συνέχεια θα παραθέσουμε κάποιες σκέψεις που σκοπό δεν έχουν να πείσουν, ούτε να δικαιολογήσουν , μα μόνο να προβληματίσουν τους αδελφούς μου συνπρεσβυτέρους.
α) Είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας που ο Γάμος και οι συζυγίες ταλανίζονται ποικιλοτρόπως ο Ιερέας να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Να είναι αγαπημένος και ερωτευμένος με την Πρεσβυτέρα του και αυτή η ισορροπία της σχέσης τους να γίνεται αντιληπτή από τους Ενορίτες τους. Πολλές φορές αισθάνομαι πως η δική μου ευτυχία και χαρά βοηθάει τα πνευματικά μας παιδιά αλλά και αντιστρόφως πως η δική μου δυσκολία και αποτυχία αποπροσανατολίζει τις ψυχές που μας εμπιστεύτηκε ο Κύριος.
β) Φορώντας τη βέρα ο Ιερέας , μαζί με το ράσο του, θα θυμάται πως εκτός της φροντίδας και της μέριμνας για τα ποιμαντικά του καθήκοντα , πρέπει να φροντίσει και να προσπαθήσει και για την οικογένειά του. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της έντονης Ποιμαντικής Διακονίας και της έντονης συζυγικής απουσίας. Της πολλής μέριμνας για τα Πνευματικά μας παιδιά και της παντελής αδιαφορίας για τα φυσικά μας παιδιά. Και όλα αυτά έχοντας την αίσθηση πως είμαστε πετυχημένοι Ιερείς με πλούσιο Ποιμαντικό έργο.
γ) Φορώντας τη βέρα ο Ιερέας, μαζί με το ράσο του, θα θυμίζει στους Ενορίτες του πως εκτός από Ιερείς είμαστε και σύζυγοι και οικογενειάρχες. Έτσι η βέρα γίνεται ένα όριο, και πάντα τα όρια μας προφυλάσσουν. Είναι συχνό το φαινόμενο να ξεπερνιούνται τα όρια , ακόμα και με καλές προθέσεις ή και ασυναίσθητα. Έτσι θα βλέπουν οι Ενορίτες μας πως ο παπάς τους είναι της πρεσβυτέρας Γεωργίας. Και έτσι η Γεωργία έχει το αποκλειστικό και μοναδικό προνόμιο πάνω στον παπά της .
δ) Τέλος, φορώντας τη βέρα του ο έγγαμος Ιερέας θα διαφέρει και εμφανώς στην καθημερινότητα του από τους Μοναχούς – Αγάμους Κληρικούς. Μιας και σε πολλά (ίσως στα περισσότερα) δεν υπάρχει καμία διαφορά και μόνο στο επανωκαλύμαυχο διακρίνουμε ποιος είναι έγγαμος και ποιος είναι άγαμος.
Με τη βοήθεια του Θεού ας κινούμαστε στη ζωή μας ως άξιοι λειτουργοί Του και ως σωστοί σύζυγοι για τις πρεσβυτέρες μας και σωστοί γονείς για τα παιδιά μας.
