της κ. Μαρίας Λαού : Ξέφυγε από τους κακούς λογισμούς
Να φοβάσαι καρδιά μου τους λογισμούς, τον φοβερό λογισμό που σε εξυψώνει, που διώχνει την ταπείνωση αφαιρεί το «Α» της αγάπης, και προσθέτουν το «Ε» του εγωισμού.
«Εγώ είμαι ο καλύτερος» τι φοβερός λογισμός υπερηφάνειας. Ακόμη πιο πολύ να φοβάσαι τον φοβερό λογισμό της καταδίκης και του θανάτου της ψυχής «ότι και να κάνω δεν θα σωθώ» ακόμη χειρότερος. Μοιάζει λογισμός ταπείνωσης μα είναι λογισμός πονηρός.
Καρδιά μου αν δεν ξεσχίσεις τις σάρκες του νου σου αν δεν χυθεί το αίμα σου και να ενωθεί με το Πανάχραντο Αίμα του Ιησού δεν θα ξεφύγεις από τους φοβερούς λογισμούς.
Τον πιο μεγάλο κατατρεγμό της ψυχής να αναζητάς, το έλεος του Θεού να σε καταδιώκει καρδιά μου, σε όλες τις ημέρες της ζωής σου. Αυτό το έλεος θα προσθέσει την αγάπη ,θα διώξει τον εγωισμό, θα εξαλείψει την υπερηφάνεια και θα δώσει δάκρυα μετανοίας. Αυτό το έλεος του Θεού να σε καταδιώκει καρδιά μου, αυτό το έλεος θα συγχωρέσει, θα αποκαταστήσει θα αναστήσει.
Πως μπορώ να αφήσω εσένα καρδιά μου που μου ζητάς να σε κρατήσω, πως μπορώ να σε αφήσω στις νύχτας τα σκοτάδια, θα σε κρατήσω, θα σου φορέσω το κατάλευκο χιτώνα, θα σε αναστήσω. Έτσι μας αγκαλιάζει η Θεία χάρης. Έτσι μας μιλά η Θεία Παναγάπη. Τα πιο γλυκά λόγια για την ταπεινή ψυχή. Η πιο όμορφη υπόσχεση για την πιο ανδρεία καρδιά, την καρδιά της υπομονής και της ταπείνωσης.
Και η ψυχή γνωρίζει την αγάπη του Θεού την απερίγραπτη αγάπη, χαίρεται.
Μα ο εχθρικός δυνάστης ο εχθρός της ψυχής ξαναπολεμά και να ο λογισμός ξανά και ξανά, δεν θέλει αυτή την χαρά, σκοτίζεται η ψυχή κοιτάζει περιφρονητικά όλους και τους δείχνει με υπερηφάνεια δεν είμαι «και ώς ούτος ο τελώνης» μιλά η υπερήφανη ψυχή. Αρκεί ένας λογισμός και η ψυχή μένει χωρίς την χάρη του Θεού «γη και σποδός», κλάμα και οδυρμός, πόνος και σκοτάδι.
Που είσαι ψυχή μου, κλάψε άφησε την ακηδία και στάσου στον αγώνα, να οδύρεσαι και να κτυπάς τα στήθη σου, «το έλεος σου Κύριε να με καταδιώκει σε όλες τις ημέρες της ζωής μου», συγχώρησε με να κραυγάζεις καρδιά μου
Που να σταθώ χωρίς την αγάπη της καρδιάς μου, που να κοιτάξω χωρίς το έλεος της ψυχής μου, που να πορευτώ χωρίς το φως της καρδιάς μου που;
Θρηνώ και οδύρομαι, παντού σκοτάδι, παντού παγωνιά. Μόνον τα χείλη ψελλίζουν «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».
Ω! της Θείας Παναγάπης δεν έφυγε η χάρης είναι μέσα σου καρδιά μου κρυμμένη και περιλούζει την ψυχή. Η Θεία χάρης περιβάλλει και προστατεύει την ψυχή. Σταμάτα τους λογισμούς ξαναέρχεται η αγάπη, η ταπείνωση, η ζεστασιά της ψυχής.
Σκύψε στην προσευχή, την μετάνοια, βάλε στην ψυχή σου αγαθούς λογισμούς να πολεμούν τους πονηρούς λογισμούς. Να κλαίεις και να οδύρεσαι ψυχή μου ενώπιον του Θεού και η χάρης θα φωτίζει, θα ταπεινώνει, θα αγκαλιάζει θα υψώνεται ως τείχος προστασίας.
Πρόσεχε τον εαυτό σου, καρδιά μου, πρόσεχε και μην φοβάσαι ανδρεία καρδιά μου, η γαλήνη και η Θεία παναγάπη θα σε αναπαύει.
