του π. Αρσενίου Κωτσόπουλου : Ένας μοναδικός άνθρωπος που γέννησε ο Ουρανός στη γη
Πολλές απορίες βασανίζουν το μυαλό μας και το κουράζουν με ανόητες αμφιταλαντεύσεις.
Τι χρώμα παντελόνι θα φορέσουμε, που θα πάμε διακοπές, τι θα φάμε, πόσα παιδιά θα κάνουμε, ποια γυναίκα θα βρούμε, τι επάγγελμα θα ακολουθήσουμε.
Μονίμως σε σταυροδρόμια αποριών. Όμως, όλες αυτές είναι υποαπορίες των οποίων οι απαντήσεις δεν έχουν αξία αν πρωτίστως δεν απαντήσουμε σε μια πολύ δυνατή, επίκαιρη και ιερή απορία, η οποία αναδύεται μέσα από τη βιογραφία του μεγάλου αγίου της εποχής μας Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου του προορατικού.
Έχουμε διαβάσει πολλές βιογραφίες σπουδαίων ανθρώπων που πέρασαν από τον πλανήτη μας και μπορούμε να διαβάσουμε εκατοντάδες ακόμη αλλά αυτή τη φράση που διαβάζουμε στον άγιο Πορφύριο δεν νομίζω να την βρούμε πουθενά : «Εγώ δεκαεπτά χρονών τελειώθηκα ως χριστιανός».
Δεκαεπτά χρονών και, όπως έλεγε, έγινε δυσκίνητος στο κακό. Δεν μπορούσε να κάνει το κακό. Δηλαδή παγιώθηκε στο καλό.
Όπως οι άγγελοι του ουρανού που έχουν παγιωθεί στο καλό. Άγγελος λοιπόν επί της γης ο άγιος Πορφύριος.
Και δεν λέει «δεκαεπτά χρονών έλαβα τα χαρίσματα του Θεού», διότι αυτά τα είχε λάβει σε ηλικία 14 χρονών, αλλά «τελειώθηκα».
Εμείς οι Νεοέλληνες, που είδαμε τον άγιο Πορφύριο, που τον ζήσαμε, που τον ψηλαφήσαμε, που τον γνωρίσαμε τόσο καλά μέσα από τις βιογραφίες του, πόσο θα είχαμε αφυπνιστεί αν μας βασάνιζε αυτή η όντως θαυμαστή απορία του πως τα κατάφερε τόσο μικρός ο άγιός μας να φωνάζει εκεί στην έρημο του Αγίου Όρους: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός»;
Να η απάντηση: «Εξάντλησε τις ανθρώπινες σωματικές και νοερές προσπάθειες από αγάπη στον Θεό και τον συνάνθρωπο και κατόπιν ήρθαν στην καρδιά του οι θεικές προσπάθειες και τον τελείωσαν, ανοίγοντάς του συγχρόνως το νού και την καρδιά για να κατανοεί όλα τα άγνωστα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα και να συμπάσχει και να συγχαίρει με όλη την ανθρωπότητα».
Αν λοιπόν στη ζωή του έθνους μας ή στην προσωπική μας ζωή δεν βλέπουμε θεικές παρεμβάσεις, αν δεν βλέπουμε τη χάρη και την πρόνοια του Θεού, τότε πρέπει βαθιά να αναρωτηθούμε μήπως δεν έχουμε εξαντλήσει τις ανθρώπινες προσπάθειες όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο με τίτλο «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Και κάτι άλλο άκρως σοβαρό. Αν εξαντλούμε τις ανθρώπινες προσπάθειες και δεν βλέπουμε φως, πρέπει να δούμε μήπως δεν κοπιάζουμε στο βωμό της αγάπης αλλά του καθήκοντος.
Το καθήκον που σε περιορίζει στην πιστή τήρηση του νόμου και της εντολής, ενώ η αγάπη που σε κάνει να υπέρβάλλεις στην υπακοή από πολύ φιλότιμο, όπως τότε που ο νεαρός άγιος Πορφύριος έφτασε να μαζεύει μέσα στα χιόνια σαλιγκάρια σε απότομες χαράδρες του Άθωνα, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του μόνο και μόνο για να χαροποιήσει τους Γέροντές του.
Όταν λειτουργείς με το καθήκον, λειτουργείς μηχανικά. Όταν λειτουργείς από αγάπη, λειτουργείς θεραπευτικά.
Αυτός που κινείται με το καθήκον επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια. Αυτός που κινείται με την αγάπη κάθε φορά λειτουργεί ξεχωριστά, με γνώμονα την κατάσταση του ασθενούς.
Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη προβάλλει αυτές τις δύο δυνάμεις ως αντίθετες καταστάσεις, όπου το καθήκον του ιερέα και του Λευίτη οδηγεί στη σκληροκαρδία τους, ενώ η αγάπη του Σαμαρείτη στη σωτηρία του και στη θεραπεία του πληγωμένου από τους ληστές.
Σε αυτή την παραβολή του Ιησού υπάρχει ένα παγκόσμιο διαχρονικό μήνημα.
Κάνουμε σε κάποιες οριακές στιγμές της ζωής μας ανυπακοή στο καθήκον και υπακοή στην αγάπη.
Πάντα όμως με γνώμονα την προοπτική θεραπείας του αδελφού μας. Ο ιερέας και ο Λευίτης της παραβολής, μαγκωμένοι στο καθήκον, εγκατέλειψαν τον πληγωμένο, ενώ ο Σαμαρείτης με τη φιλεύσπλαγχνη αγάπη του, η οποία σίγουρα θα είχε ταπεινωτικές συνέπειες γι’ αυτόν (όπου και να πήγαινε μετά θα ήταν καθυστερημένος και θα τα άκουγε για τα καλά από το αφεντικό του αν ήταν πρωί, είτε από τη γυναίκα του αν ήταν βράδυ), έσωσε τον πληγωμένο.
Αυτή λοιπόν η «τυχαία» συνάντηση με τον κάθε άλλο μας βάζει σε οριακά διλήμματα θεραπείας του, αποδοχής του ή εγκατάλειψής του.
Αυτό εμπεριέχει η φοβερή λέξη «κατά συγκυρία» της παραβολής αυτής. Καθήκον λοιπόν ή ταπεινή αγάπη στη ζωή μας.
Ατσαλάκωτοι καθωσπρεπτιστές ή ταπεινοί διάκονοι της αγάπης που ανέβασε και τον Ιησού στον Σταυρό;
Να λοιπόν πως όλες οι απορίες μας θα είχαν αποδυναμωθεί και θα μας οδηγούσαν στο νόημα της ζωής μας, που δεν είναι άλλο από την αγιότητά μας, την τελείωσή μας, το πλάτεμα της καρδιάς μας, για να χωρά μέσα της όλη την ανθρωπότητα μέσα από τον οποιονδήποτε ρόλο ντυθούμε σε αυτόν τον φευγαλέο κόσμο μας.
Τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες θα ήμασταν άγγελοι επί της γης αν είχαμε ως πρότυπό μας αυτόν τον τέλειο άνθρωπο που δεν γνώρισε μετά την Παναγιά μας και τον απόστολο Παύλο άλλον όμοιον του ο κόσμος μας, τον άγιο Πορφύριο.
Μήπως αυτό δεν επιθυμεί ο Κύριός μας μέσα από το «»Πάτερ ημών» που προβάλλει ως τρόπο και λόγο προσευχής μας; «Γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης».
Να κατέβει ο ουρανός στη γη. Η ζωή του ουρανού να γίνει ζωή επί γης. Η ζωή και οι τρόποι των αγγέλων και των αγίων του ουρανού, της θριαμβευούσης Εκκλησίας να γίνουν δική μας ζωή και τρόποι.
Η αέναος δοξολογία και υμνωδία του Τριαδικού Θεού ως τρόπος καθημερινής βιοτής και πολιτείας
