του π. Σπυρίδων Σκουτή : Ποιός είναι τελικά ο άλλος ;

Για εμάς του Ορθοδόξους ο άλλος μπορεί να γίνει η κόλαση μου αν το επιτρέψω στον εαυτό μου από την μία, και αν το επιτρέψω στον άλλον από την άλλη.

Ο άλλος είναι το σκαλοπάτι για τον ουρανό, είναι ο αδερφός μας, η οικογένεια μας, είναι μέλος του σώματος του Χριστού. Γι’αυτό όταν κάνουμε κακό σε κάποιον, είτε με λόγια, είτε με πράξεις στην ουσία αυτοτραυματιζόμαστε. Σαν να παίρνουμε ένα μαχαίρι και να τραυματίζουμε κάποιο μέλος του σώματος μας. Όφείλουμε σε κάθε άνθρωπο να βλέπουμε την εικόνα του Νυμφίου Χριστού. Ο άνθρωπος αγαπητοί μου , δεν “ΕΙΝΑΙ” αλλά “ΓΙΝΕΤΑΙ”. Και αυτό το “γίνεται” έχει πολλές παραμέτρους με κύριο θεμελιωμα την προσωπική ελευθερία του καθενός.

Στον χώρο όμως της Βασιλείας του Θεού -της θεανθρώπινης κοινωνίας, που λέγεται Εκκλησία- στην οποία κυριαρχεί ο «νους Χριστού», και αποβλέπει να καταστεί κοινωνία αγαπωμένων προσώπων, ο άλλος είναι ο αδελφός, η εικόνα του Θεού. «Είδες τον άνθρωπόν σου; Είδες Κύριον τον Θεόν σου», λένε οι άγιοι Πατέρες. Αυτό σημαίνει, να βλέπουμε τον άλλον, ως να είναι ο ίδιος ο Θεός, αφού είναι εικόνα Του. Και αυτό, που θα ρυθμίζει τη σχέση μας με τον άλλο, να είναι η αγάπη, ανάλογη με εκείνη, που χαρακτηρίζει τη σχέση του ίδιου του Θεού με τον κάθε άνθρωπο.(Παύλου Μουκταρούδη, Διήρχετο διὰ τῶν Σπορίμων, Τόμος Α΄)

Ο άλλος λοιπόν δεν είναι η κόλαση μου , μπορεί όμως να γίνει αν αλλάξω εσωτερική στάση απέναντι του και τον αποκλείσω από τον χώρο της καρδιάς μου. Ένα βήμα είναι να δώ την σκληρότητα του άλλου ως ασθένεια και άσκηση για τον προσωπικό μου αγιασμό και η προσευχή μου να γίνει το έδαφος μετανοίας για τον αδερφό μου. Μπορεί να βλέπουμε ο άλλος να είναι γεμάτος αγκάθια αλλά με την αγάπη μπορούν τα αγκάθια να βγάλουν άνθη. (Τα συναξάρια είναι γεμάτα με κολάσεις που γίνανε παράδεισοι).

Να γίνει ο άλλος ο παράδεισος μου! Το λουλούδι στην έρημο! Το διαμάντι στο βούρκο! Το λευκό στο μαύρο! Η ανατολή του Ηλίου στην ρημαγμένη νύχτα.

Δεν είναι κακός ο άλλος, άρρωστος είναι. Δεν γεννιέται κακός γίνεται …και φταίω εγώ για αυτό…Φταίμε όλοι…

Η κακία είναι αρρώστια και χρειάζεται θεραπεία. Η κακία γεννιέται εκεί που η αγάπη απουσιάζει ή κάποιος την σκότωσε. Η κακία είναι μια κακή χρήση της ελευθερίας που γίνεται και συμβαίνει από μια αρρωστημένη εσωτερική κίνηση, από μία μόλυνση. Είναι λυπηρό….

“Μα μου έκανε κακό ! Με πλήγωσε τι να κάνω!” Συγχώρεσε τον ! Ώστε να ανοίξει ο Παράδεισος για εσένα αλλά και η ελπίδα για εκείνον. Συγχώρεσε τον άρρωστο…και αυτή η συγχώρεση σου θα γίνει γιατρειά για εκείνον.

“Σιγά μην το κάνω ! Είναι δύσκολο ! Ποιος το έκανε!”.. Το έκανε ο Άγιος Διονύσιος όχι γιατί ήταν Άγιος αλλά γιατί έγινε όταν συγχώρεσε τον φονιά του αδερφού του. Και ο φονιάς τι έγινε ; Από υπόγειο της κολάσεως πήγε στον ουρανό του παραδείσου. Γιατί ; Γιατί η συγχώρεση του Αγίου Διονυσίου έγινε για τον φονιά φάρμακο, σκαλοπάτι για τον ουρανό ίαση και μεταμόρφωση της υπάρξεως του. Δεν συγχωρώ για να το παίξω υπεράνω, για να δείξω κάτι …Συγχωρώ για να γίνει η καρδιά μου το φάρμακο του άλλου, η αγκαλιά μου να γίνει το δικό του λιμάνι σωτηρίας.

Πες ένα σε συγχωρώ ….είναι η φωνή που ανοίγει τον παράδεισο. Είναι ο ήχος της σάλπιγγας που ακούνε οι άγγελοι. Μην κρυβόμαστε, δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε με ανθρώπινες δυνάμεις. Μόνο όταν νιώσουμε ότι ο Κύριος μας συγχωρεί δεν έχουμε άλλη επιλογή ώστε να κάνουμε και εμείς το ίδιο. Πως θα ζητήσουμε Παράδεισο από τον Θεό όταν τον αρνούμαστε στον συνάνθρωπο ;

Ποιός είναι τελικά ο άλλος ; Είναι μέλος του Σώματος του Χριστού. Συχνά τραυματισμένο…τι θα κάνεις ; Θα τον αφήσεις να αιμορραγεί ; ….

Μην ξεχνάς αδερφέ δεν φταίει το Φως σε ένα δωμάτιο την ώρα που έχουμε σκοτάδι…Κάποιος έκλεισε το φως και το σκοτάδι γεννήθηκε αλλιώς δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Εσύ τι λές τι θα κάνεις με τους άλλους ; Θα ανοίξεις την αγκαλιά σου ; ή θα μείνεις στην κόλαση της αρνήσεως;

Ας κλείσουμε με τα λόγια του Κυρίου μας : “«Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος. εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ’, 14-15)”.