του π. Τιμοθέου Γεωργίου: Κυριακή της Απόκρεω 2021
Last Updated on: 8th Μάρτιος 2021, 10:49 πμ
Μια εβδομάδα πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, προβάλλει ενώπιόν μας η Παραβολή της μέλλουσας κρίσης. Μνημονεύουμε ένα μελλοντικό γεγονός, θυμόμαστε και εξιστορούμε κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα. Το γεγονός αυτό είναι ο ερχομός του Χριστού «κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Η αγάπη Του, που «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», κυνηγά τον αμαρτωλό «έως του επιστρέψαι και ζην αυτόν», αλλά και σέβεται απόλυτα την ελευθερία του. Ο μανικός Εραστής του ανθρώπου κοντά στους αναγκεμένους και στους απορριπτέους ως «ξένος» κατά τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, τον δίκαιο, όταν ζήτησε το Άγιο Σώμα του Κυρίου, όταν δεξιώνεται ένα ξένο τον από της Ναζαρέτ: «Δος μου τούτον τον ξένο που ήξερε να φροντίζει τους ξένους, να τον κρύψω σε τάφο γιατί σαν ξένος δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι». Ο Θεός ξενιτεύεται από την Βασιλεία Του από βρέφος στη φάτνη, μέχρι τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του, ζει σε μια πορεία που τείνει συνέχεια το χέρι Του σε εκείνους που ήταν πεσμένοι και χαμένοι για να ανταποκριθούν στον τρόπο ύπαρξης που ζει ο Ίδιος: Δεν ζει για τον Εαυτό Του αλλά για τον Θεό Πατέρα. Ό άνθρωπος με την είσοδο του στην Εκκλησία, πού είναι το Σώμα Του, έχει κληθεί ως συνεργός Του και φίλος Του: Εκ δεξιών που είναι οι Άγιοι, όχι οι αντ΄Αυτού αλλά οι μετ΄Αυτού, κάτοικοι της Καινής Γης, που δεν κυριαρχείται από τον φόβο αλλά από την Αγάπη, η οποία ουδέποτε εκπίπτει και «έξω βάλλει τον φόβο». Της Κρίσης που έρχεται μυστικά, όχι δικανικά αλλά αγαπητικά. Δεν υποψιάστηκαν ποτέ, ούτε θεώρησαν άξιο τον εαυτό τους, ευχαριστιακοί, μένουν εκστατικοί και έμπλεοι απορίας για την τιμή: «πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα,…»;
Δεν αρκέστηκαν στην εικόνα που προβάλλεται για τον «άλλο», αλλά αναζήτησαν τον ίδιο τον «άλλο», έζησαν το μυστήριο του αδελφού – όχι λόγω κανόνων καλής συμπεριφοράς – μένοντας πιστοί στο ιερότερο δόγμα της Εκκλησίας μας. Στην Αγία Τριάδα που εικονίζεται ως «η Φιλοξενία του Αβραάμ» όπου Τρεις Άγγελοι εμφανίζονται ως ξένοι τους οποίους δεξιώνεται ο Αβραάμ και η Σάρα. Να ακούσουμε τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο τι λέει: «Χριστόν επισκεψώμεθα, Χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συναγάγομεν, Χριστόν τιμήσωμεν», γενού τω ατυχούντι θεός, το έλεον Θεού μιμησάμενος», Το παράδοξο του εκκλησιαστικού ανθρώπου δεν είναι να δεχθεί τον άλλο με ανοχή αλλά με Αγάπη. Οι εκ δεξιών δεν πήραν ποτέ το μέρος των σταυρωτών, πείνασαν και δίψασαν για τον Χριστό της Εκκλησίας και της ιστορίας που περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, φυλή, ηλικία, ξεπερνά τις διακρίσεις διότι «δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας, αλλά όλοι είστε ένας…». Συγκυρηναίοι της παντοδύναμης αδυναμίας της Σταυρωμένης Αγάπης Του. Εφάρμοσαν τον νόμο και προχώρησαν στην αγάπη Του. Μέλη του Σώματος του Χριστού, είχαν αγαπητική σχέση με τον Θεό, πάντα πτωτικοί και πάντα μετανοούντες, αναδύεται με αλάλητους στεναγμούς μέσα τους ο έρωτας Θεού εν ελευθερία.
Το Ευαγγέλιο, κάνει λόγο και για όσους συνεχόμενα απομακρύνθηκαν, καθηλώθηκαν στην αμαρτία, δεν αποδέχθηκαν τα δώρα Του, παγερά αδιαφόρησαν για το θελημά Του, σταθερά αντικατέστησαν το Θεό με είδωλα.
Όμως δεν τους τιμωρεί ο Θεός, αλλά αυτοτιμωρούνται. Μακριά από Εκείνον η ζωή βιώνεται ως θάνατος, αυτοκαταδικάζονται από την άρνηση του φωτός της θείας Αγάπης, στην αγνωσία του θελήματός Του. Και το χειρότερο είναι ότι από ασθενείς παραμορφώθηκαν σε αδικούντες, χωρίς συναίσθηση της έλλειψής Του, συμβιβασμένοι με την απουσία Του, δεν πεθύμησαν την αγκαλιά Του : «Πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή….»
Όταν όλα θα έχουν γίνει παρελθόν η Αγάπη θα είναι ο τελικός Κριτής. Η μέλλουσα διάσταση μας παρουσιάζεται σήμερα ως συνισταμένη σχέσεων με τον αδελφό, αγάπη ως Πρόσωπο συγκεκριμένο του Χριστού που απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Η σχέση Θεού και ανθρώπου, προσδιορίζεται από τη σχέση ανθρώπου με Εκείνον. Εκκλησία όχι ως θρησκεία, αλλά ως διακονική, πανανθρώπινη και οικουμενική μητέρα των ανθρώπων και πατρίδα των λαών που χωρά τους πάντες. Η Μεγάλη σε φανερώσεις Σαρακοστή μας καλεί σε μικρές στιγμές να δούμε τα ουσιώδη του βίου. Την Ανθρωπιά του Ευαγγελίου. Την πραγματική ηθική, που αρχίζει όταν μπαίνει στη σκηνή ο «άλλος», ο «ξένος», ο πλησίον, ο Χριστός που σταυρώθηκε και θανατώθηκε και για τον τελευταίο «ξένο» και για τον έσχατο «μακράν». Το λέει ο Ίδιος την Κυριακή της Κρίσης. Αν η Εκκλησία είναι ο μεταμορφωμένος κόσμος μέσα στον κόσμο της φθοράς, βλέπει τον χρόνο ως καιρό μετανοίας, τον έτερο ως εταίρο και προβάλλει την ομορφιά της ωραιωθείσας αγάπης Του ως δώρο ανεκτίμητο που θα μας εναποθέσει στα χέρια Του.
πηγή :kalitheapress.gr
Κάνε εγγραφή εδώ ==>
Εγγραφείτε στο κανάλι μας
