της κ. Άννας Ζανιδάκη :Oι τρομακτικές σκέψεις που δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε
Αρθρογράφος – Δημοσιογράφος Συντάκτρια-theodromion.gr
Κείμενα, λόγια ,έγγραφα ,μα καλύτερα διαθήκη, αποτιμήσεως και εκτιμήσεως ,δεν υπάρχει,απ τα λόγια που ακούς ,που σου λένε.
Όλες αυτές τις ευχές που μοιράζονται μαζί σου, κυρίως ..όλοι μας,,,ως το τέλος της ζωής μας αυτή όμως η διαθήκη ,κλείνεται στο δικό μας χρονοντούλαπο.
Σ αυτό που το κλειδί του το έχουμε μόνο εμείς ,κι αυτό θα αποτελέσει απλούστατα ,τη δικη μας ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ.
Αφού τη διαθήκη,την άλλη ,την έχουν διαβάσει και την έχουν αποστηθίσει τα δικά σου ,τα δικά μου ,κατάβαθα,ψυχής,που μόνο εκείνα είναι ικανά να την ανοίξουν και να την διατυμπανίζουν στο ειναι μας!
Όλοι μας θέλουμε να μνημονεύουμε και να καλοτυχίζουμε συνθήκες και καταστάσεις,μα τις περισσότερες φορές,δυστυχώς εκείνο το πέπλο και το σκέπασμα ,της σκοτεινιάς και του απόλυτου κενού, έρχεται να καλύψει την παραμικρή μας ένσταση.
Μας καταλαμβάνει ένας φόβος, όχι πάντα αδικαιολόγητα, μα ξέρουμε κατά βάθος ,που είναι το μόνο στοιχείο στη ζωή ,αυτή τη μάταιη και την πολυθορυβώδη,που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα .
Είναι εκέίνες οι τρομακτικές σκέψεις που δε μας αφήνουν να ησυχάσουμε, καθώς το παραμικρό που μας συμβαίνει, το συσχετίσουμε δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, γιατί ,απλά και μόνο τότε ,φαντάζει η μικρότητά μας,ως υπόσταση κι εξουσία, σαυτό τον πλανήτη,στην ίδια μας ακόμα τη ζωή.
Τότε και μόνο τότε καθιστούμε τους εαυτούς μας υπεύθυνους,ίσως ή και βέβαια,όταν εν αγνοία μας ή εν γνώσει μας φερθήκαμε παράνομα,παραβατικά ,μα ίσως και να μην είναι ακόμα αργά.
Ίσως να χει και για μας ,μια θέση,όχι απόλυτα στον Παράδεισο,σ αυτό το χώρο, που όλοι θέλουμε να πάμε μεν,να βρεθούμε και να εναγκαλιστούμε δίπλα στον Πλάστη μας.
Μα δεν κάνουμε απολύτως κανένα βήμα, καμιά πρόοδο σ το να βρεθούμε και να εισέλθουμε εις Αυτόν,να μαρτυρήσουμε ,όχι διά βασανιστηρίων,απλά να την καταθέσουμε και να εναποθέσουμε τα δικά μας διαπιστευτήρια,ενώπιόν του !
Αυτά τα λόγια, μοναξιάς, απομόνωσης, των διαφόρων μας ασχολιών και δραστηριοτήτων,αφιερωμένα στις ψυχές μας και μόνο,που βλέπουμε πόσο δεινοπαθήσαμε μα ποτέ δεν έχει χαθεί η ευκαιρία της μετάννοιας και της επανεξέτασης, δεδομένων και ζητούμενων μας.
Η διαθήκη η δική μας ,ας γίνει εκείνη η πλευράς της ζωής και του εαυτού μας,που τη θέτουμε ενώπιον των ίσως μετέπειτα ,συννειδητών επανεξετάσεων,λειτουργικών,αποφάσεων,ακόμα και συστάσεων ,υφής και αφής,της δικής μας κατατρεγμένης,καθ ομολογίαν,πίστης μας,στα απόλυτα και στα επιβαλλόμενα.
Το να δείξουμε επιδεικτικότατη ,ανασύσταση του ήθους της σκέψης μας,των συνισταμένων και συντρεχουσών αναγκαιοτήτων,δε μας κάνει υπεύθυνους κι ούτε μας καθιστά ,αποποιημένους ,των δικών μας αναλογούμενων υπεύθυνων στάσεων ζωής.
Αντίθετα η σοβαρή και αποδοτική μας μετάλλαξη,της κάκιστης και χείριστης αντίληψης,σε μια προσδοκώμενη ,έστω και αργοπορημένη στάσης και αντίληψης της ζωής και των προτεραιοτήτων μας,σίγουρα μα απευθύνει εσωτερικό μονόλογο μεν,αλλά μια θέληση και μια επιχείρηση ,καλυτερεύσεως ώς αρίστης θέσεως και υπολύψεως,του ίδιου μας του εαυτού!
Γράφει η κ. Άννα Ζανιδάκη
