Κάθε πότε πρέπει να κοινωνούμε; – Μαθαίνω την Ορθόδοξη Πίστη (Επεισόδιο 16)
Κάθε πότε πρέπει να κοινωνούμε; Πότε και ποια είναι τα αμαρτήματα που εμποδίζουν τη Θεία Κοινωνία; Πότε μπορεί κάποιος να κοινωνήσει; Τι είναι η Θεία Κοινωνία; Η Θεία Κοινωνία σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, καθώς και το Μυστήριο που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στο Μυστικό Δείπνο, είναι το Σώμα και το Αίμα Του. Δεν είναι προτύπωση, δεν είναι συμβολισμός, δεν είναι ψωμί και κρασί, είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που τελείται κατά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Αυτός που κοινωνεί, γίνεται κοινωνός μετά του Θεού, δηλαδή επικοινωνεί με τον ίδιο τον Θεό.
Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων χάθηκε η επικοινωνία των ανθρώπων μετά του Θεού. Η επικοινωνία με τον Θεό αρχίζει αμέσως μετά τον Μυστικό Δείπνο, όταν είπε ο Χριστός: «λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου·», κρατώντας τον Άγιο Άρτο στα χέρια Του και παίρνοντας το κρασί είπε: «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου» το οποίο χύνεται δια την συγχώρηση των αμαρτιών και την σωτηρία όλου του κόσμου, όπως διαβάζουμε στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο στο κεφ.26, στιχ.26-28.
Επομένως αυτός που μετέχει μετά του Σώματος και Αίματος του Χριστού, ανοίγει κοινωνία – επικοινωνία μετά του Θεού. Ενώνεται το ανθρώπινο σώμα με την Θεότητα, με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού, όπου ανοίγει μια καινούρια σελίδα στη ζωή μας με το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Όπως ο άνθρωπος χρειάζεται την τροφή για να ζήσει, ώστε να μην ατροφήσει το σώμα και οδηγηθεί στο θάνατο, έτσι και η ψυχή του ανθρώπου, αν δεν τρέφεται με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου συχνά, τότε ο άνθρωπος νεκρώνεται πνευματικά, ζει μέσα στο θάνατο του διαβόλου. Ζει φαινομενικά, ανθρώπινα, γήινα. Όταν όμως ο άνθρωπος μετέχει και ενώνεται με την Θεότητα μέσω του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας, τότε αυτός ο άνθρωπος ζει διαφορετικά. Ζει πραγματικά, ουράνια, αγγελικά αλλά και αιώνια.
Ποιος μπορεί να Κοινωνήσει; Αυτός που δεν έχει τα «κολλήματα», δηλαδή τα αμαρτήματα που τον εμποδίζουν από τη Θεία Κοινωνία. Αυτός που δεν τα έχει αυτά τα «κολλήματα», μπορεί να κοινωνεί, αφού πρώτα έχει εξομολογηθεί και του το έχει επιτρέψει ο εξομολόγος – πνευματικός. Μαζί με τη νηστεία που γίνεται τις ημέρες που έχει ορίσει η εκκλησία μας και την εξομολόγηση στον εξομολόγο, μπορεί ο άνθρωπος να κοινωνεί συχνά. Όταν δεν κοινωνεί συχνά τότε μαραίνεται η ψυχή του ανθρώπου, όπως όταν έχουμε ένα φυτό στη γλάστρα και δεν το ποτίζουμε συχνά, έτσι κι εκείνο μαραίνεται και ξεραίνεται.
Όταν ο άνθρωπος μπορεί να κοινωνήσει σύμφωνα με την άδεια του εξομολόγου – πνευματικού, τότε μπορεί να κοινωνά κάθε φορά όταν βρίσκεται στην εκκλησία και ο ιερέας μας λέει: «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Κάθε φορά πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της Θείας Λειτουργίας. Η Θεία Λειτουργία δεν είναι απλά μια προσευχή που συμμετέχουμε την Κυριακή ή κάποια άλλη εορταστική ημέρα, δεν γίνεται μόνο για την προσευχή. Η Θεία Λειτουργία τελείται για ένα ουσιαστικό λόγο, για να κοινωνήσουν οι πιστοί. Για να έρθουν σε κοινωνία – επικοινωνία μετά του Θεού.
