Kύπρος: Ιερά Μονή των Σπηλαίων του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου στην Ερήμη (video)
Στο συναπάντημα τριών κοινοτήτων της Δυτικής Λεμεσού και συγκεκριμένα της Ερήμης, του Κολοσσίου και του Ύψωνα, σε ένα δαντελωτό από βράχια ανάγλυφο˙ανάμεσα σε πολύ λίγα δέντρα (χαρουπιές) όμως σε πολλά ταπεινά φυτά και θάμνους της Κυπριακής γης˙ ανοίγετε μεγαλόπρεπο και ταυτόχρονα αρκετά πληγωμένο το Μέγα Σπήλαιο «Τ’ Αϊ Γιωρκού» η πάλαι ποτέ διαλάμψασα Ιερά Μονή των Σπηλαίων.
Είναι γενικώς παραδεχτό ότι η ψυχή του ανθρώπου ενθουσιάζεται με το ξένο. Τόσο που να είναι πολλές οι φορές που αυτή η «ξενομανία» τον αποπροσανατολίζει από την αλήθεια και τον καταντάει να μην εκτιμά το «δικό» του.
Δυστυχώς αυτό το σύμπτωμα της ξενομανίας χαρακτηρίζει έντονα τον σύγχρονο κάτοικο της Κύπρου ούτως ώστε να μιλεί με έντονο ενθουσιασμό για «ξένες πατρίδες» και ταυτοχρόνως να έχει παντελή άγνοια ή λίγη γνώση για τις φυσικές ομορφιές της δικής του πατρίδας.
Οι σειρές τούτες αποτελούν φωνή αγωνίας και ταυτοχρόνως φωνή για ευαισθητοποίηση και διάσωση του περιβαλλοντικού διάκοσμου του Σπηλαίου του Αγίου Γεωργίου.
Το σπήλαιο είναι γνωστό σε όλους του κατοίκους της Ερήμης και σε αρκετούς ανθρώπους των γύρω κοινοτήτων. Ιδιαίτερα είναι γνωστό σε εκείνους όπου τα κτήματα τους γειτονεύουν με αυτό αφού η σχέση τους με το σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου ήταν και πρακτική. Ποιο συγκεκριμένα μερικά μέτρα πιο πάνω, βόρεια του σπηλαίου υπάρχει «Το βρυσί του Αϊ Γιωρκού» δηλαδή μια πηγή που αναβλύζει καθαρό και κρύο νερό το οποίο έχουμε ως Αγίασμα. Έπιναν από το νερό αυτό όταν εργάζονταν στα κτήματα τους, ιδιαίτερα δε τους καλοκαιρινούς μήνες όταν μάζευαν τα χαρούπια τους. Έχουμε λάβει πολλές μαρτυρίες για την χρήση του αυτή, μάλιστα κάποιοι μας είπαν ότι έπαιρναν τις στάμνες τους για να γεμίσουν και να παίρνουν νερό σ’ αυτούς που εργάζονταν. Το αγίασμα του Αγίου Γεωργίου είναι γνωστό στους βοσκούς αλλά και στους κυνηγούς της περιοχής μας όπως οι ίδιοι μας βεβαιώνουν.
Η επίσημη καταγραφή του χώρου από το Κτηματολόγιο ως «Σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου», είναι η πιο τρανή μαρτυρία και σύνδεση με το ιερό χώρο του σπηλαίου. Ανέκαθεν οι κάτοικοι της Κοινότητος μας διατηρούσαν εικονίσματα στο Σπήλαιο και καντηλάκια τα οποία συνήθιζαν να ανάβουν και να εναποθέτουν τον πόνο ή την ευχαριστία της προσευχόμενης ψυχής τους στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρο Γεώργιο.
Η Προφορική παράδοση αλλά και τα ευρήματα που εντοπίστηκαν στο Σπήλαιο όπως π.χ. σταυρός, λειψανοθήκη, θραύσματα από αγγεία, νομίσματα κλπ, αποδεικνύουν ότι ο χώρος άρχισε να χρησιμοποιείται ως χώρος μοναχών και ασκητών γύρω στον 10ο με 11οαιώνα.
Εντός του σπηλαίου αναβρέθηκαν λαξεύματα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή κρασιού. Όλα αυτά είχαν καλυφθεί με πέτρες και θραύσματα από αγγεία από τους μοναχούς κατά τη μετατροπή του σπηλαίου σε εκκλησιαστικό χώρο.
Οι Ερημίτες επέλεξαν το Σπήλαιο αυτό ως τόπο της εγκαταβίωσής τους λόγω του ερημικού τοπίου, του μεγάλου μεγέθους του και της πηγής που ήταν κοντά καλύπτοντας τις υδατικές τους ανάγκες.
Σήμερα γίνονται εργασίες αναστύλωσης της Μονής και τελούνται ακολουθίες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου με ιδιαίτερους πανηγυρισμούς στις μνήμες του Αγίου Γεωργίου δηλαδή στις 23 Απριλίου και στις 23 Νοεμβρίου ανάμνηση της Ευρέσεως του Λειψάνού του.
