του π. Ανδρέα Κονάνου : Εχουμε γαλουχηθεί με απέραντη ενοχή

Δεν ξέρω αν απέχεις από τη θεία κοινωνία σε περίπτωση που δεν αγαπάς, κατακρίνεις, ζηλεύεις, συκοφαντείς και είσαι σκληρόκαρδος. Ή όταν κουτσομπολεύεις συγγενείς, φίλους και γείτονες. Ή όταν ειρωνεύεσαι τη γυναίκα σου κι αδιαφορείς για τον άνδρα σου και μεταδίδεις φήμες και κακίες ή εκπέμπεις δηλητήριο γραπτό, ηλεκτρονικό ή προφορικό. Ανθρωποι με όλα τα παραπάνω βάρη στην ψυχή μας κοινωνάμε συχνά με άνεση και καθαρή συνείδηση. Δηλαδή νιώθουμε μεν και γι’ αυτά κάπως δυσάρεστα, μα όχι και τόσο όσο για τα «άλλα». Αν όμως έχεις κάποιο θέμα που άπτεται της σεξουαλικής ζωής σου, δεν χωρά καν συζήτηση: Δεν κοινωνάς. Τελεία και παύλα.

Η στάση αυτή δείχνει πόσο ισχυρή είναι μέσα μας αυτή η ορμή. Πόσο μεγάλη είναι η δύναμή της. Πόσο καθοριστική η παρουσία της στη ζωή μας. Φανερώνει όμως και την απέραντη ενοχή μέσα στην οποία έχουμε «γαλουχηθεί» παιδιόθεν. Μια ενοχή διαρκώς παρούσα σε κάθε χαρά που έχει να κάνει με το κορμί. Τύψεις σχεδόν για τις περισσότερες χαρές και απολαύσεις της ζωής. Ο Χριστός, βέβαια, είπε ξεκάθαρα ότι θα μας κρίνει κυρίως και πρωτίστως βάσει της αγάπης. Η ανοχή και η επιείκειά Του ενώπιον πορνών και μοιχών σόκαρε απίστευτα ήδη από τότε. Και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και πολλές αντιδράσεις του στιλ: «Και ποιος είσαι εσύ; Και τι είναι αυτά που λες; Εμείς άλλα ξέρουμε» κ.ά.

Για όσα θέματα συζήτησαν και διχάστηκαν οι ηθικοί της εποχής Του ένα είναι το βέβαιο και φανερό: ο Χριστός ρίχνει αλλού το βάρος. Εσύ κι εγώ όμως δεν το αντέχουμε αυτό. Θέλουμε κάτι που να θυμίζει «κουτάκι», μια λογική σαφήνεια κοσμικής ηθικής, μια τιμωρία που δικαιώνει. Γι’ αυτό φανταζόμαστε έναν Χριστό που ενοχλείται και μας κοιτά θυμωμένος κυρίως γι’ «αυτό»: το σαρκικό, το σεξουαλικό κομμάτι μας! Ενώ τα άλλα τα προσπερνά κάπως πιο εύκολα, ως ψιλά και μικρά. Απ’ όπου κι αν τα πιάσεις, ανθρωπολογικά, ψυχολογικά, βιολογικά, συναισθηματικά, θεολογικά, όλη αυτή η νοοτροπία και ο ηθικισμός που αιώνες τώρα γεννά πάσχουν. Και θυμίζουν κάτι πλανεμένο, που βασανίζει άπειρα ζευγάρια, άνδρες, γυναίκες, νέους, παιδιά. Αποδείξεις: άπειρες. Παραδείγματα: άλλη φορά. Ζητούμενο: ο Θεός να μας φωτίσει όλους.

Το σώμα και η βιολογία μας δεν ξέρουν από ηθικά προστάγματα, νηστεία, εγκράτεια και Σαρακοστές. Δεν ξέρουν αν είναι Δεκαπενταύγουστος ή Σαρακοστή ή Μεγάλη Πέμπτη. Απόδειξη: κάθε ημέρα, όποια ώρα να ‘ναι, το σώμα φωνάζει: «Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα!» Εντυπωσιακή είναι η ειλικρινής εξομολόγηση του π. Ιωσήφ του Ησυχαστή (†1959), που στις «Επιστολές» του αναφέρει ότι, ακόμα και έπειτα από μεγάλη ασκητική εξάντληση και κόπο και νηστεία, το σώμα του -αν και σμπαραλιασμένο- πάλι φώναζε: «Εγώ θέλω γυναίκα!» Συμπέρασμα: ψυχραιμία. Ολοι τα περνάμε αυτά. Δεν είσαι εσύ το τέρας κι ο παλιάνθρωπος. Απλώς βρες τις ισορροπίες και τη σωστή διαχείριση.