του π. Ανδρέα Κονάνου : Αλίμονο μας όσοι διατυμπανίζουμε ότι είμαστε πιστοί, σωστοί, και κάνουμε σταυρούς μεγάλους
ΕΙΔΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΑ ΚΛΑΜΕΝΑ
Κάποιοι άνθρωποι κλαίνε πολύ σ’ αυτό τον κόσμο. Κάνουν κύκλους μαύρους γύρω απ’ τα μάτια τους. Μουσκεύουν τα μάγουλά τους.
Απανωτά χτυπήματα. Απορρίψεις, ακυρώσεις, μόνιμες εξετάσεις, κρίσεις και συγκρίσεις.
Ερωτική συζυγική δυσλειτουργία. Έχουν τη σχέση που δεν θέλουν. Λαχταρούν αυτό που δεν μπορούν εύκολα να αποκτήσουν.
Χάνουν αγαπημένα πρόσωπα, σύζυγο, παιδιά. Χρεοκοπούν οικονομικά. Μπλέκουν σε τζόγο, χαρτιά, ουσίες. Μια τρέλα όλο αυτό.
Και πώς αντέχουν! Είναι κάτι θεϊκό αυτή τους η υπομονή, που στέκονται όρθιοι και παλεύουν. Σφίγγουν τα δόντια και πάνε παρακάτω, ενώ οι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια βαθαίνουν περισσότερο. Είναι τόσο ταλαιπωρημένοι, μπλεγμένοι, αδύναμοι και δυνατοί ταυτόχρονα! Κι εκεί που πας να τους λυπηθείς, σε κοιτούν με μια κρυμμένη σπίθα δύναμης, και σου λένε: Εσύ, τι θες; Ζήτησα εγώ τη λύπη ή τον οίκτο σου;
Έχω τον τίτλο του Χριστιανού.
Μερικοί απ’ αυτούς τους ήρωες της ζωής, δεν είναι πιστοί, δεν πάνε εκκλησία, δεν εξομολογούνται σε παπά.
Και μένω να παρατηρώ έκπληκτος το πώς εργάζεται ο Θεός και σ’ αυτά τα πλάσματά Του.
Ή μήπως νομίζεις ότι ο Θεός όλους αυτούς τους φτύνει & τους περιφρονεί;
Ή μήπως πιστεύεις ότι δεν τους φροντίζει κι αυτούς μέσα από τα τόσα που περνούν, και δεν τους κάνει να ανθίζουν, να καρπίζουν, να γράφουν στιχάκια πονεμένα & μεγαλόπρεπα; Θλιμμένα & ηρωικά.
Μελαγχολικά, αλλά με τόσο τίμια ειλικρίνεια.
Όλα αυτά σκεφτόμουν χτες, όση ώρα έβλεπα την ΕΥΤΥΧΙΑ, στα Village στο Μαρούσι.
Τι μεγαλείο κρύβει ο άνθρωπος! Ο κάθε άνθρωπος!
Αλίμονο μας όσοι διατυμπανίζουμε ότι είμαστε πιστοί, σωστοί, και κάνουμε σταυρούς μεγάλους, μα στην πράξη της ζωής βγάζουμε τόση μικροπρέπεια, μιζέρια & κακότητα.
