του π. Σπυρίδων Σκουτή : Έχει νόημα η ζωή ;

Κάποια πολύ απλά παραδείγματα . . . :

Όταν βλέπουμε ένα τριαντάφυλλο σε ένα κήπο το θαυμάζουμε και το θεωρούμε υπέροχο γι’ αυτό που είναι. Δεν χρειάζεται να του δώσουμε κάποιο νόημα, δεν το έχει ανάγκη.

Σε ό,τι δώσουμε νόημα για να πάρει αξία σημαίνει ότι όταν χάσει το νόημα που του προσάψαμε θα χάσει και την αξία του. Με λίγα λόγια η ύπαρξη του καθορίζεται από ένα πρόσθετο νόημα και τίποτα περισσότερο.

Ένα άλλο παράδειγμα :

Ένα νόμισμα των 2 € έχει νόημα; Ναι! Έχει εμπορικό νόημα, διότι με αυτό μπορούμε να αγοράσουμε υλικά αγαθά, αν όμως του αφαιρέσουμε το νόημα, το νόμισμα των 2 € θα είναι ένα κομμάτι μέταλλο και τίποτε άλλο.

Το νόημα είναι δευτερογενής εξάρτηση σε κάτι για να πάρει δηλωμένη αξία.

Τα πραγματικά ουσιαστικά πράγματα δεν έχουν ανάγκη από προσάρτηση νοήματος.

Η ζωή δεν έχει νόημα, διότι ειναι το ίδιο το νόημα απο μόνης και αυτό το νόημα έχει μια ρίζα που είναι και η πηγή της ζωής…Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. 

Δεν χρειάζεται να αποδώσουμε στην ζωή νόηματα διότι όλα τα νοήματα θα τα καταστρέψει η φθορά. Η ζωή είναι μια πληρότητα , δεν έχει ανάγκη ούτε απο λεκτικές και υλικές εξαρτήσεις ούτε απο φιλοσοφικά συμπληρώματα. Το νόημα της ζωής και της ύπαρξης είναι κάτι που γίνεται και μεταμορφώνεται σε διάλογο με τον δημιουργό. Πολλοί πατέρες αναφέρουν ότι το τί ειναι ο άνθρωπος θα το μάθουμε στο μέλλον δηλαδή στα έσχατα. Μέσα απο τον αγώνα της αγάπης… Ζούμε για να φτάσουμε στο σημείο να αγαπήσουμε ακόμα και τον εχθρό ώστε να θεραπεύσουμε την ύπαρξης μας. Δεν χρειάζεται λοιπόν να δώσουμε στην ζωή μας φθηνά νοήματα και εξαρτήσεις. Ζούμε για να αγαπήσουμε τον δημιουργό και κατ’επέκταση όλον τον κόσμο. Άρα το νόημα της ζωής ΕΙΝΑΙ από την μία αλλά και θα ΓΙΝΕΙ από την άλλη ως ολοκλήρωση και εκπλήρωση στα έσχατα. 

Πολλές φορές λέμε στον σύντροφό μας ή στα παιδιά μας: ‘’Δίνεις νόημα στη ζωή μου’’. Αυτό σημαίνει ότι όταν χωρίσουμε  ή όταν χάσουμε το παιδί, το νόημα θα απομακρυνθεί, μιας και μας το δίνει/προσάπτει ο σύντροφος ή το παιδί μας, με αποτέλεσμα όταν φύγει να πάρει και το νόημα μαζί του.

Αυτό που μας δίνει δεν είναι στην ουσία νόημα αλλά ζωή στη ζωή μας.

Η ζωή λοιπόν δεν έχει νόημα διότι δεν το χρειάζεται. Δεν έχει ανάγκη από επιχειρήματα που θα της αποδώσουν κάποια νοηματική εξάρτηση για να πάρει αξία.

Η ζωή είναι νόημα από μόνη της…

Διότι είναι δώρο του Θεού και το νόημα στην ουσία της το έχει από τον Δημιουργό.Η ζωή έχει πληρότητα νοήματος μέσα στην ουσία της για αυτό που είναι. Η ζωή είναι δώρο Θεού και την προσφέρουμε για να γίνει η ζωή μας , ζωή Του. Την ημέρα του Βαπτίσματος γίναμε μέλη του σώματος του Χριστού, από εκείνη την γενέθλιο ημέρα της υπάρξεως μας εν Χριστώ ξεκινάει το ταξίδι που λαμβάνει νόημα όχι ως μορφή εξάρτησης αλλά ως ταξίδι για μέσα από την ολοκλήρωση του προορισμού που είναι η κατά χάριν Θέωση. Η ζωή μας όλη είναι Χριστός , εμείς δυστυχώς εκτροχιαζόμαστε με αστοχίες (αμαρτίες) πράξεις , σκέψεις κλπ.

Η ζωή έχει εκπλήρωση και προορισμό. Ο προορισμός της ζωής είναι στην πορεία της, στο ταξίδι, στο καθ’ομοίωση. Η ύπαρξη του ανθρώπου εκπληρώνεται εν Χριστώ.

Δίνουμε στη ζωή νοήματα που μυρίζουν θάνατο και δυστυχώς ο θάνατος θα τα πάρει όλα τα νοήματα , τι θα μείνει άραγε; Γιατί να δώσουμε στη ζωή ψεύτικα νοήματα με δηλητήριο ; Να θρέψουμε τη ζωή μας από τον ζωοδότη Χριστό , να την κατευθύνουμε στην ανατολή ώστε να τραφεί από τον ήλιο της δικαιοσύνης. O Jean-Claude Larchet στο έργο του : “Η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων” μας αναφέρει χαρακτηριστικά :

Η ολοκλήρωση και ο ορισμός του ανθρώπου

Μακριά από τον Χριστό, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε πραγματικός, ούτε πλήρης άνθρωπος. Αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της φύσης του, ανάπηρος καθώς του λείπει ένα τμήμα του εαυτού του, βρίσκεται σε κατάσταση αλλοτρίωσης, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια.

Ο άνθρωπος γίνεται ολοκληρωμένος και τέλειος και αποδεικνύεται αντίστοιχος με την αυθεντική του φύση μόνο όταν γίνεται κατά χάριν Θεός δια της υιοθεσίας του ως υιού εν Χριστώ: στο πρόσωπο του Χριστού έχει συντελεστεί η ένωση της τέλειας ανθρώπινης φύσης με τη θεία φύση και ο όλος άνθρωπος είναι δυνατόν να γίνει πραγματικότητα μόνο όταν ομοιωθεί προς αυτή. Επαναλαμβάνουμε ότι ο άνθρωπος είναι άνθρωπος δια της θεανθρώπινης φύσης: εάν δεν είναι άνθρωπος-Θεός καθ’ομοίωση του Θεανθρώπου-, δεν είναι καν άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ύπαρξη μη ανθρώπινη, όταν ορίζεται αφ’ εαυτού, ανεξάρτητα από τη σχέση του με τον Θεό, που είναι χαραγμένη στην ίδια τη φύση του, δεν υπάρχει αμιγής ανθρώπινη φύση: ο άνθρωπος, η είναι άνθρωπος-θεός ή δεν είναι άνθρωπος. Η σωτηρία /ίαση της όλης ανθρώπινης φύσης και η θέωσή της πραγματώθηκαν στο Πρόσωπο του σαρκωθέντος Θεού Λόγου και δωρίζονται από το Άγιο Πνεύμα σε κάθε βαπτιζόμενο, ο οποίος μέσα στην Εκκλησία ενώνεται με το Χριστό. Εν τούτοις και η σωτηρία και η θέωση συνιστούν για τον βαπτιζόμενο μόνο δυνατότητες: οφείλει να αφομοιώσει τη δωρεά σε όλο του το είναι. Εδώ έγκειται ο ρόλος της πνευματικής ζωής, της άσκησης. Η άσκηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τη στενή έννοια, που συχνά της αποδίδεται στη Δύση, αλλά υποδηλώνει τα όσα ο κάθε χριστιανός οφείλει να πράττει, για να επωφεληθεί αποτελεσματικά από τη σωτηρία, που προσφέρεται δια του Χριστού. Η Παράδοση κατανόησε τη σωτηρία, που πραγματώθηκε από το Χριστό, ως θεραπεία της νοσούσας ανθρώπινης φύσης, και αποκατάσταση αυτής στην αρχέγονη υγεία της. Αντίστοιχα είναι λογικό η άσκηση, με την οποία ο άνθρωπος οικειώνεται τη Χάρη, να θεωρηθεί από την Παράδοση εξίσου ως μια διαδικασία θεραπείας και επιστροφής του στην κατάσταση της υγείας. H θεραπεία γίνεται με το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως με το οποίο ο άνθρωπος δημιουργεί σχέση με τον Χριστό δια μέσου της Ιεροσύνης του Ιερέα εξομολόγου.

Οπότε μετά το βάπτισμα και την πορεία με τον πνευματικό ξεκινάει ένα ταξίδι που δεν σταματάει στο θάνατο γιατί ο πηδαλιούχος της ζωής μας κατήργησε τον θάνατο με την Ανάστασή του. Μην περιμένεις άνθρωπε ψεύτικα νοήματα στη ζωή! Ξεκίνα το ταξίδι με πηδαλιούχο τον Χριστό ώστε να φτάσεις σε αυτή την αγκαλιά που δίνει ζωή και δεν την αγγίζει ο θάνατος.

Καλό ταξίδι , όχι με ψεύτικα νοήματα, αλλά με αγιασμό , και εν Χριστώ ολοκλήρωση. Αμήν!