Iστορικό: Η Ιερά Μονή Παντοκράτορος ΤΑΩ (Νταού) Πεντέλης (Βιντεο)
Last Updated on: 4th Δεκέμβριος 2018, 08:10 μμ
Σύντομος Ιστορική Διαδρομή της Ιεράς Μονής
Ἡ Ἱερά καί Σεβασμία Μονή τοῦ Παντοκράτορα Ταώ, ἱδρύθηκε τόν 9ο αἰ. ὡς ἀνδρικό κοινόβιο. Στή διάρκεια τῆς μακραίωνης ἱστορίας της γνώρισε ἀλλεπάλληλες καταστροφές καί λεηλασίες, γνώρισε ὅμως καί χρόνια μεγάλης ἄνθησης καί αἴγλης. Κατά τήν πρώτη περίοδο τῆς ζωῆς καί δράσεώς της, τή βυζαντινή περίοδο, ἀνεδείχθη δευτέρα Μονή τῶν Βαλκανίων μετά ἀπό τή Μονή Δαφνίου, μέ πολυπληθῆ ἀδελφότητα πού ξεπερνοῦσε τόν ἀριθμό τῶν ἑξακοσίων Μοναχῶν.
Ἡ συγκινητικότερη καί μαρτυρική ὅμως σελίδα στήν ἱστορία τῆς Μονῆς εἶναι ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας καί κυρίως ἀπό τό 1570 ἕως τό 1680. Σ’ αὐτά τά δύσκολα χρόνια, ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Παντοκράτορα ὑπῆρξε πνευματικό λίκνο καί πηγή ἐθνικῆς ἐμπνεύσεως, ἀφυπνίσεως καί προσφορᾶς γιά τήν χειμαζόμενη Ρωμιοσύνη τῆς Ἀττικῆς ἀλλά καί τοῦ εὐρύτερου τουρκοκρατούμενου Ἑλληνισμοῦ.
Σύμφωνα μάλιστα μέ τήν παράδοση, ἡ Μονή ἀκολουθοῦσε τό Στουδίτικο τυπικό ὡς πρός τήν τέλεση τῆς
Θείας Λατρείας, φέρουσα στήν Ἀττική τό τυπικό τῶν Ἀκοιμήτων της Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή τῆς ἀδιαλείπτου τελέσεως ὅλων τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ εἰκοσιτετραώρου στό Καθολικό τῆς Μονῆς. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι στίς μέρες μας, ἴσως εἶναι ὁ μοναδικός Ναός στήν Ὀρθοδοξία πού σώζεται ὡς Ἀκοίμητη Μονή καί ἕνας ἀπό τούς ἐλαχίστους ἑξαγωνικούς Ναούς πού σώζονται στόν Ἑλλαδικό χῶρο.
Ἀπό τό 1570 καί μετά, οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς ἀναδεικνύονται μεγάλα πνευματικά ἀναστήματα τῆς ἐποχῆς τους. Οἱ τελευταῖοι ἀπό αὐτούς, ἐπεσφράγισαν μέ τό αἷμα τούς τήν ἀφοσίωση καί τήν ἀγάπη τους στό Νυμφίο τῶν ψυχῶν τους Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό, λαμβάνοντας τό στέφανο τοῦ Μαρτυρίου κατά τήν νύκτα τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μετά τήν Θείαν Λειτουργίας τό 1680.
Ἡ Χάρις τοῦ Παντοκράτορος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τρεῖς αἰῶνες μετά τό Μαρτυρικό τέλος τῶν 179 Ὁσιομαρτύρων Πατέρων αὐτῆς, μᾶς ἐχάρισε τήν εὐλογία τῆς θαυματουργικῆς ἀποκαλύψεως τῶν Ἱερῶν Τους Λειψάνων. Τό γεγονός αὐτό συνεκλόνισε καί κατασυγκίνησε τήν Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς ἀλλά συγκλονίζει καί τό πλῆθος τῶν φιλομονάχων προσκυνητῶν αὐτῆς. Παράλληλα, ἡ εἴδηση διεδόθη σέ ὅλο τόν
Ὀρθόδοξο κόσμο, στή συνείδηση τοῦ ὁποίου ἑδραιώθηκε ἕνα βαθύ αἴσθημα σεβασμοῦ καί εὐλαβείας πρός τούς παντοκρατορινούς Ὁσιομάρτυρες, ἀποδίδοντας στά Ἱερά τούς Λείψανα, τήν πρέπουσα προσκύνηση, εὐλάβεια καί τιμή σέ κάθε εὐκαιρία.
Ἔκτοτε οἱ 179 Καλλίνικοι Νεομάρτυρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀποτελοῦν ἕνα ἀκόμη φάρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ἀλλά καί πηγή ἰάσεων καί παντοίας βοηθείας σέ ὅσους καταφεύγουν σ’ Αὐτούς γιά τήν πρός τόν Θεόν πρεσβεῖες Τους.
Ἡ μνήμη τῶν 179 Ὁσιομαρτύρων Ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονή Παντοκράτορος σφαγιασθέντων ὑπό τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν κατά τό ἔτος 1680, ἑορτάζεται τήν Τρίτη της Διακαινησίμου.
Το χρονικό της σφαγής των Οσιομαρτύρων Πατέρων
Τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα τοῦ 1680 Ἀγαρηνοί Πειρατές λεηλατοῦσαν καί ἐρήμωναν τά παράλια μέρη τῆς Ραφήνας. Κάποιος ὑπηρέτης τῆς Μονῆς, ἀπό φθόνο κινούμενος, συννενοήθηκε μέ τούς πειρατές νά τούς ὁδηγήσει ἀσφαλῶς στήν Μονή, μέσω ἑνός μυστικοῦ περάσματος πού γνώριζε.
Οἱ Πατέρες, ἔχοντας πολλές φορές ὑποφέρει ἀπό ἐπιδρομές καί λεηλασίες, εἶχαν κατασκευάσει ὡς τελευταία ἔξοδο κινδύνου ἕνα ὑπόγειο τοῦνελ ὅπου ξεκινοῦσε ἀπό τά δεξιά τοῦ Ἱεροῦ καί κατέληγε στή Ραφήνα.Μέσω αὐτῆς τῆς σύραγγας, ὁ προδότης ὁδήγησε τούς βάρβαρους στό Μοναστήρι ἀνήμερα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ πειρατές αἰφνιδίασαν τούς Μοναχούς, πού τούς βρῆκαν ὅλους συναγμένους στήν Ἐκκλησία, μέ ἀναμμένες τίς λαμπάδες, νά ψάλλουν τό τελευταῖο «Χριστός Ἀνέστη» τῆς Πασχαλινῆς Θείας Λειτουργίας. Ἡ σφαγή πού ἀκολούθησε ὑπῆρξε καθολική καί ἡ λεηλασία ὁλοκληρωτική. Βρῆκαν φρικτό μαρτυρικό θάνατο 179 Μοναχοί.
Κανένας δέν θά εἶχε σωθεῖ ἀπό τήν Ἀδελφότητα, ἐάν λόγω τοῦ Πάσχα δέν ἀπουσίαζε στό Μετόχι «Χεροσακκούλι» ἕνας ἀπό τούς Ἱερομονάχους τῆς Μονῆς. Ἐπιστρέφοντας τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα στό Μοναστήρι του, εἶδε σέ μικρή ἀπόσταση ἀπό αὐτό μέσα στό δάσος, κατακρεουργημ
ένα σώματα μοναχῶν. Φοβισμένος, κατευθύνθηκε πρός τήν κορυφή τοῦ βουνοῦ, ὅπου ἀγναντεύοντας τήν γύρω περιοχή διέκρινε στόν ὅρμο τῆς Ραφήνας πειρατικά καράβια καί ἀντιλήφθηκε τί εἶχε συμβεῖ. Τήν Δευτέρα μετά τό Πάσχα ὅταν ξημέρωσε, εἶδε τά πλοῖα τά πειρατικά νά σηκώνουν ἄγκυρα καί νά ἀπομακρύνονται στό πέλαγος. Τότε ἔσπευσε καί κατέβηκε στό Μοναστήρι του… γιά νά ἀντικρύσουν τά μάτια τοῦ σκηνές φρίκης.
Ποιός εἶναι σέ θέση νά διηγηθεῖ τά δάκρυα καί τούς θρήνους πού ἔκανε; Μπαίνοντας στήν Μονή ἔκλαιγε, φώναζε γοερά, χτυποῦσε τό στῆθος του βλέποντας τήν Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ πεσμένη στή γῆ σάν πρόβατα πού κατασπαράχθηκαν ἀπό λύκους. Γιατί πράγματι φοβερή καί ἀφόρητη σφαγή ὑπέστησαν οἱ δοῦλοι καί Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Ἕνας δέχτηκε τό χτύπημα ἀπό τόν ὦμο μέχρι τόν ὀφαλό, ἄλλος πριονισμένος στά δυό κείτονταν κάτω, ἄλλος χωρίς χέρια καί πόδια ἔμοιαζε τό σῶμα του σάν ἄψυχο ξύλο, ἐνῶ ἄλλος δέχτηκε τό χτύπημα ἀπό τήν κορυφή τοῦ κεφαλιοῦ μέχρι τόν τράχηλο. Εἶδε ἱεροπρεπεῖς Γέροντες πού κρατοῦσαν σφιχτά ἀκό
μη στό χέρι τους τό ἀντίδωρο νά βρίσκονται ἄθλια κακοποιημένοι, γδαρμένοι, ἀτιμασμένοι, ἐνῶ πολλοί ὅσιοι ἄνδρες μέ τήν ὀδύνη ζωγραφισμένη ἀκόμα στά πρόσωπά τους εἶχαν σταυρώσει τά χέρια, δεχόμενοι σέ στάση προσευχῆς τόν θάνατο. Ὅλοι εἶχαν ὑποστεῖ διαφορετικό Μαρτύριο ἔχοντας βάψει μέ τό αἷμα τούς ἄπ΄ ἄκρη σ’ ἄκρη τοῦτον τόν τόπο. Ὅμως ἐνῶ τά σώματά τους βρίσκονταν κομματιασμένα στή γῆ, τό φρόνημά τους ἦταν στόν Οὐρανό, ἀφοῦ ποτέ ὅσο ἔζησαν ὡς Μοναχοί δέν φρόντισαν τό σῶμα τούς ἀλλά « πάντοτε τή νέκρωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶχαν ἀποτυπωμένη στό σῶμα τους» γιά νά ζωοποιηθοῦν στήν ἄλλη ζωή. Πέρασαν ὅλη τους τή βιοτή εὐάρεστα στό Θεό, ζώντας ζωή ἰσάγγελη μέ ἀδιάλειπτη προσευχή καί στολίζοντας τίς ψυχές τους μέ ἀρετές. Καί μέ τό μαρτυρικό τέλος Τους πρόσθεσαν ἀρετή πάνω στήν ἀρετή καί κατετάγησαν στό χορό τῶν Ὁσιομαρτύρων
Η ανεύρεση των Αγίων λειψάνων
Γιά αἰώνες ὁ τάφος τῶν 179 πατέρων παρέμενε ἂγνωστος ἓως ὃτου τό Σεπτέμβριο τοῦ 1965, κατά τήν πραγματοποίηση ἒργων ἀνανέωσης τοῦ δαπέδου στό ἐσωτερικό τοῦ καθολικοῦ, ἑντοπίσθηκαν τάφοι μέ ὁλόκληρα λείψανα μοναχῶν.
Στή συνέχεια, σέ ἂλλα σημεῖα τοῦ δαπέδου πού πραγματοποιοῦνταν ἐργασίες, βρέθηκαν και ἂλλοι τάφοι καί λείψανα, που βρίσκονταν ἐντός αὐτῶν και ἀνέβλυζαν ἂρρητη εὐωδία.
Ἡ προσπάθεια τῆς ἀνεύρεσης τῶν ὑπόλοιπων σωμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων συνεχίστηκε, ὃταν ὓστερα ἀπό ὁρισμένα χρόνια ἐντοπίστηκαν καί ἂλλα σέ παρακείμενο τοῦ καθολικο
ῦ χῶρο. Στη συνέχεια, ακολούθησε ἡ ἒνταξη τῶν 179 Ὁσιομαρτύρων Πατέρων τῆς Ἱεράς Μονῆς Παντοκράτορος στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν ἀπό 14 Αὐγούστου 1992 συνοδική ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Σήμερα, τά λείψανα φυλάσσονται σέ λάρνακα στόν πρόναο τοῦ καθολικοῦ, καθώς καί σέ ἐιδικό χῶρο, πού ἒχει οἰκοδομηθεῖ καί διαμορφωθεῖ πρός τόν σκοπό αὐτό δίπλα ἀπό το καθολικό.
σσ.theodromion.gr : Γίνετε συνοδοιπόροι μας στην γνώση και την ενημέρωση.
Στείλτε στο theodromion@gmail.com άρθρα, ιστορικά Ιέρων Ναών -Μοναστηριών βίντεο ή κάτι που πιστεύετε ότι αξίζει να μοιραστείτε τόσο με εμάς όσο και με τους Αναγνώστες μας.
Αν σας αρέσει κοινοποίησετο στον τοίχο σας (facebook) ή γράψετε το σχόλιο σας ακριβώς από κάτω από την ανάρτηση μας
