Ποίηση της κ. Άννας Ζανιδάκη : Είδα…

Να δει να τα παρατηρεί
Να στέκει με το δέος
Αυτό που του αναλογεί
Στου ποίμνιού του χρέος.

Αυτό να το οδηγεί
Με του Χριστού βοήθεια
Μα εγείρεται ψυχής κραυγής
Που βγαίνει από τα στήθια.

Παράδειγμα προς μίμηση
Είναι το πέρασμά του
Αλοτινής της εποχής
Λένε μα ίνδαλμά του.

Αυτού του κόσμου να γεννεί
Να μάθουνε ιστορία
Πως οι ιερείς οι άριστοι
Διδάσκουν με λατρεία.

Πατρίδας τους ανάγνωσμα
Κάνουν το μέλλημά τους
Αυτή που τη σέβονται
Και είναι στα δικά τους .

Βήματα στο διάβα τους
Μεταφορά την κάνουν
Αγάπη νοιάξιμο μοναχά
Ανθρώπους να τους φτιάχνουν.

Πηλός ειναι η θεληση
Αναπνοιά ενφυσίζουν
Αξίες μα και ιδανικά
Ύδωρ να τη ποτίζουν.

Λέξη αντρεία αληθινή
Πατρίδα τη φωνάζουν
Τα χωρικά της ύδατα
Σύνορα δεν ταιριάζουν.

Να χουνε εις το μυαό
Κλειστό μικρό κεφάλι
Να ανοίξουνε περιχαρείς
Δική τους την αγκάλη.

Φρονούν και συμφωνούν
Οσοι μακριά τις θέτουν
Ανανδρες και άκυρες
Συμπεριφορές κατέχουν,

Μα ο ιερέας στέκεται
Με όψη και με κόψη
Σπαθιού δικού του κοφτερή
Λόγων δεινών του εν όψει,

Προσκέφαλο στα λόγια του
Ας βάλουμε μαξιλάρι
Δικές μας τις ευχές
Ο Πλάστης να τις κάμει.

Ευλογητός εις δόξα σοι
Να ναι πια ευχή τοι
Να μην αιμορραγεί ξανά
Λευτεριάς η θύμηςή του.

Σκλαβιά και αν την έζησα
Υποδούλωαη κι αν δεχτήκαν
Τώρα πια μόνο λευτεριά
Αντίλλαλοι ηχήσαν.