της Μαρίας Σκαμπαρδώνη: Στον Κύριο έκραξα…
Στον Κύριο έκραξα με δυνατή φωνή,
σκίζοντας και γδέρνοντας τα τείχη της ψυχής μου.
Στον Κύριο έκραξα με δυνατή φωνή,
δίνοντάς του την ψυχή μου απόλυτα γυμνή.
Στον Κύριο έκραξα
και σείστηκαν τα όρη, άνοιξαν οι ουρανοί.
Τα δάκρυα της ψυχής μου είδε
και δεν επέτρεψε άλλο κακό να μου συμβεί.
Κύριε, που είσαι;
Ως πότε θα κράζω όλη μέρα και όλη νύχτα;
Κύριε, γιατί αργείς;
Δεν έχω αλλού να βρω παρηγοριά, μήτε βοήθεια.
Κύριε βοήθησέ με,
να μη χαρούν αυτοί που με δηλητήριο πότισαν την ψυχή μου.
Να μην ευοδωθεί εκείνη
που διασκέδαζε τις ώρες που παρακαλούσα για μορφή ανθρώπου
στη ζωή μου.
Κύριε δες,
με δάκρυα βρέχω το μαξιλάρι μου ημέρα και νύχτα.
Βάρος ασήκωτο το σώμα μου,
κάθε ασθένεια στο σώμα μου την αισθάνομαι.
Στον Κύριο έκραξα με δυνατή φωνή,
ας μην προσπεράσει την κραυγή μου.
Σε μένα, τη λιγότερη των ανθρώπων,
ας επέμβει στη σιωπή μου.
Κύριε, δε χτυπάει πια η καρδιά μου,
δεν ξέρω ακόμα γιατί ζω.
Ας μη χαρούν Κύριε εκείνοι
που με έφτασαν στο σημείο αυτό.
Ας μην πούνε Κύριε
‘’εντάξει, θα βγαίνουμε, θα τρώμε,
θα πίνουμε και όλα θα είναι καλά’’.
Κύριε κατέβασέ τους χαμηλά.
Σε Σένανε υψώνω
την απελπισμένη μου κραυγή.
Δώσε μου το χέρι Σου να ανέβω,
από αδύναμη να γίνω δυνατή.
Στον Κύριο έκραξα με παρρησία,
με πνεύμα που έχει συντριβεί.
Τα λάθη μου τα παραδέχτηκα όλα,
να με συγχωρέσει και τον πόνο μου να δει.
Κύριε δες!
Άνθρωπος νεκρός που ζει!
Κύριε γιατί δεν επεμβαίνεις,
αφού τόσο η ψυχή μου σε ποθεί;
Στον Κύριο έκραξα
εκείνον την τιμωρία να αναλάβει.
Εγώ άνθρωπος αδύναμος,
ένα χέρι, ένα πόδι, τι θα κάνει;
Κύριε μην αργήσεις,
μην επιτρέψεις το κακό.
Αυτό που την ψυχή μου κατέφαγε,
διώξε με ένα λόγο Σου γεμάτο από θυμό.
Στον Κύριο έκραξα
με πονεμένη ψυχή, με συντριβή.
Ακόμα και αν Εκείνος αργήσει,
θα απαντήσει μέσα σε αυτή τη σιωπή.
