του π. Πασχάλη Μέλλιου : Πρέπει και να μάθουμε πως να βαδίζουμε προς τον Θεό μέσω της ταπείνωσης
Last Updated on: 11th Σεπτέμβριος 2019, 09:34 μμ
Αγαπητοί Αναγνώστες του Εκκλησιαστικού Ορθόδοξου Ιστότοπου theodromion.gr .
Έχουν πει κάποιοι ότι η ζωή του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα συγκαιριών, ενώ άλλοι λένε ότι ο δρόμος του είναι προκαθορισμένος. Όμως ούτε το ένα, ούτε το άλλο μοιάζουν να είναι αλήθεια. Αν κάτι απ’αυτά ήταν αλήθεια τότε πως θα μπορούσε να υπάρχει κάποιο νόημα στην ζωή μας; Πως θα μπορούσε να υπάρχει ελεύθερη συνειδητή επιλογή αν όλα είναι συγκυρίες ή προκαθορισμένα; Το ότι έχουμε την δυνατότητα να επιλέγουμε ελεύθερα αυτό είναι η αλήθεια και το νόημα της ζωής μας, καθώς και η μεγαλύτερη απόδειξη ότι υπάρχει ο Θεός και μας έχει κάνει καθ’εικόνα και καθ’ ομοίωση δική Του. Αν δεν υπήρχε Θεός δεν θα μπορούσε να υπάρχει ελεύθερη επιλογή, γιατί η έννοια επιλογή υφίσταται όταν υπάρχουν δύο η περισσότερα πράγματα. Όταν όμως υπάρχει μόνο ένα πράγμα δεν μπορεί να υπάρχει επιλογή, και έτσι σε ένα σύμπαν δίχως Θεό-δημιουργό δεν θα υπήρχε ελεύθερη επίλογή, γιατί η δυνατότητα της επιλογής γεννιέται από την στιγμή που υπάρχουν ο δημιουργός και το δημιούργημα.
Όλα τα πράγματα αυτού του κόσμου κάποια στιγμή γίνονται ένα με το χώμα. Αυτός είναι ο δρόμος τους. Και ο άνθρωπος έχει δρόμο μα όχι για να γίνει χώμα. Ο δρόμος του δεν είναι μόνο χωμάτινος αλλά είναι και Ουράνιος γιατί σε κάθε στιγμή μπορεί να επιλέξει το καλό ή το κακό, αυτή είναι η ελευθερία που του έχει δώσει ο Θεός. Ενώ ο δρόμος των άψυχων και άλογων πραγμάτων αυτού του κόσμου είναι ασυνείδητος. Ο Θεός έχει δώσει δρόμο στον άνθρωπο αλλά δεν τον προκαθόρισε, τον έδωσε σαν λευκό χαρτί για να γράψει ο άνθρωπος ο ίδιος την πορεία του. Αυτό που έδωσε ο Θεός είναι τα χαρίσματα για να μπορέσει ο άνθρωπος να επιτελέσει το έργο του.
Λένε πως στην πορεία της ζωής ο άνθρωπος δυναμώνει και μαθαίνει και αυτό ισχύει για τους νόμους και την γνώση αυτού του κόσμου. Όμως όποιος διδάσκεται από το Πνεύμα Του Θεού, όσο δυναμώνει τόσο μαλακώνει η καρδιά του.
Όσο μαθαίνει, τόσο ξεμαθαίνει από την γνώση του κακού και του πονηρού, και όσο ενηλικιώνεται τόσο γίνεται αγαθός σαν βρέφος. Η σοφία αυτού του κόσμου δεν μπορεί να τo συλλάβει αυτό, γιατί η γνώση και η δύναμη που μας δίνει ο Θεός κρύβονται μέσα στην ταπείνωση και την αγαθότητα.
Γι’αυτό η σοφία που δίνει ο Θεός μοιάζει σαν καλά κρυμμένος θησαυρός. Δεν αρκεί λοιπόν μόνο να βρούμε τον δρόμο μας, αλλά πρέπει και να μάθουμε πως να βαδίζουμε σ’αυτόν. Έτσι πρέπει ο άνθρωπος να πορεύεται προς τον Θεό, μέσω της ταπείνωσης.
Γι’αυτό πρώτα τα μικρά πράγματα στην ζωή πρέπει να τακτοποιούνται για να επιτευχθεί αυτό που είναι μεγάλο. Ξεκινούμε από χαμηλά για να ανέβουμε ψηλά.
Αυτός είναι ο δρόμος.
Η φύση μετά από κάθε μπόρα γαληνεύει. Τα δέντρα μεγαλώνουν ακολουθώντας το φως του ήλιου, τα ποτάμια βρίσκουν τον δρόμο τους για να φτάσουν στην θάλασσα ακολουθώντας τα χαρακώματα της γης. Αν γίνεται να οδηγεί ο Θεός αυτά που είναι ασυνείδητα στον δρόμο τους, πόσο μάλλον μπορεί να οδηγεί τον άνθρωπο.
Όταν το φυτό δίνει τον σπόρο του, ποιος ξέρει που θα πάει ο σπόρος;
Ποιός ξέρει αν θα βρει χώμα για να φυτρώσει, πόσο θα μεγαλώσει το φυτό και τι καρπούς θα δώσει;
Μόλις βγει ο σπόρος τον παίρνει ο άνεμος,τον δέχεται η γη και τον θρέφουν ο ήλιος και η βροχή. Από αυτά ορίζεται ο δρόμος του.
Ο Ουρανός καλύπτει τα πάντα στον κόσμο και ο ήλιος λάμπει για όλους,όμως άλλους τους δυναμώνει και άλλους τους καίει. Η γη στηρίζει και θρέφει όλα τα πράγματα όμως για άλλο έχει τα δέντρα και για άλλο τις πέτρες. Ο αετός πετάει ελεύθερος στα ύψη, όμως ακόμα και αυτόν η πείνα τον αναγκάζει να κατέβει σαν αστραπή για να αρπάξει κάτι. Ο αετός είναι ελεύθερος χάρη στην άπλα του ουρανού. Σ’αυτήν ο αετός βρίσκει τον δικό του δρόμο. Ο δρόμος των ζώων είναι εξαρτημένος από τα στοιχεία της φύσης, και η ελευθερία τους ορίζεται πάλι απ’αυτά.
Μα για τον άνθρωπο υπάρχει κάτι άλλο απείρως μεγαλύτερο, κάτι πέρα και πάνω απ’αυτά. Η δυνατότητα μιας μεγαλύτερης ελευθερίας που ξεπερνά αυτόν τον κόσμο,.. η δυνατότητα να Θεωθεί. Ο αληθινός προορισμός της ζωής, είναι η Θέωση του ανθρώπου. Η δυνατότητα να γνωρίσουμε τον Θεό και να καταστούμε κατ’ομοίωση Του, τουτέστιν να Τον ζήσουμε.
Όλο αυτό το οικοδόμημα που ονομάζουμε Εκκλησία στηρίζεται πάνω σε αυτό το γεγονός, την εμπειρία της Θεώσεως. Ως εμπειρικό γεγονός υπόκειται σε δοκιμή, και αυτό μας καλεί η Εκκλησία να δοκιμάσουμε. Δίχως αυτήν την εμπειρία η ύπαρξη της Εκκλησίας χάνει το νόημά της. Η Εκκλησία είναι ζωή και ελευθερία, δεν είναι σκλαβιά του ανθρώπου σε άκαμπτους κανόνες και υποδούλωση του πνεύματος σε πεποιθήσεις.
Χρησιμοποιεί κανόνες μόνο για να οδηγεί τους ανθρώπους στην Θέωση και για κανέναν άλλο λόγο, οι κανόνες από μόνοι τους δεν έχουν κανένα νόημα. Όπως ένα βρέφος χρησιμοποιεί βοηθήματα μέχρι να μάθει να περπατά, και όταν μάθει πλέον, τα εγκαταλείπει γιατί αυτά εμποδίζουν το περπάτημα. Πρέπει να πούμε κατά το παράδειγμα του Ιησού που είπε «ουκ ήλθον καταλύσαι τον νόμον αλλά πληρώσαι», ότι ο χριστιανός δεν καταργεί τους κανόνες και τους τύπους της Εκκλησίας, αλλά γνωρίζει ότι μόνο δια των κανόνων και τύπων δεν γίνεται να γνωρίσει τον Χριστό.
Μιλάμε λοιπόν για την εμπειρία της Θεώσεως γνωρίζοντας ότι οι λέξεις δεν μπορούν να την μεταφέρουν ούτε στο ελάχιστο, αλλά μόνο να υπονοήσουν κάτι ελλιπές για αυτήν. Μιλάμε γιατί δεν είναι καλό να μην λέγονται αυτά που πρέπει να λεχθούν. Σκοπός λοιπόν να μιλήσουμε για αυτό το θέμα είναι να ξεγυμνώσουμε τα νοήματα από τις λέξεις για να τα υποβάλλουμε σε εξέταση και να δούμε αν υπάρχει αλήθεια σε αυτά κατά την εντολή «ερευνάτε τας γραφάς». Και όταν ξεγυμνώνονται τα νοήματα από τις λέξεις, και η ουσία από τους τύπους, σκανδαλίζονται μόνο αυτοί που είναι προσκολλημένοι στις λέξεις και στους τύπους, αυτός είναι ένας κίνδυνος που πρέπει να δεχτούμε σε αυτά που θα λεχθούν.
Με την λέξη Θέωση εννοούμε ένα γεγονός εμπειρικό,μια πραγματικότητα που υπόκειται σε εξέταση και επιβεβαίωση. Η επιβεβαίωση έρχεται με την πράξη και την δοκιμή,και γι’αυτό το να πει κάποιος ότι πιστεύει ή δεν πιστεύει σε κάτι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Η ιστορία έχει δείξει ότι εμπειρία της δόξης του αναστημένου Χριστού είχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν πίστευαν στον Χριστό, και η αυθεντικότητα αυτής της εμπειρίας έγκειται στο ότι μέχρι και σήμερα τέτοιοι ομολογούν με παρρησία αυτό το γεγονός, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους.
Η αληθινή Πίστη είναι Πίστη ζωντανή, και η ζωντανή Πίστη παράγει ενέργεια και δύναμη. Η Πίστη στην αιώνια ζωή παράγει την αιώνια ζωή μέσα μας, η Πίστη στην ανάσταση παράγει την ανάσταση για εμάς, και η Πίστη στην Βασιλεία του Θεού παράγει την Βασιλεία του Θεού για μας και για τον κόσμο. Πίστη ζωντανή οδηγεί σε επίγνωση, και η επίγνωση οδηγεί σε εμπειρία, βίωμα. Η ζωντανή Πίστη προς τον Θεό οδηγεί στο να Τον γνωρίσουμε και να Τον ζήσουμε.
Η Πίστη στ’ αλήθεια είναι ζωή και δύναμις, δεν είναι κάτι οριοθετημένο και παγιωμένο, αλλά κάτι ενεργό. Η ζωντανή Πίστη οδηγεί στην αιώνια ζωή γιατί η ίδια η Πίστη είναι ενέργεια ατελεύτητη καθώς είναι χάρισμα από τον Θεό. Δεν οριοθετείται από τα δόγματα τα οποία πρεσβεύει αλλά επεκτείνεται στην αιωνιότητα του Θεού γιατί προς Αυτόν κατευθύνεται. Αυτά τα οποία έχουν τεκμηριωθεί ως δόγματα στην Εκκλησία είναι πράγματα τα οποία τεκμηριώθηκαν από βιωματική εμπειρία, και ο Πιστός καλείται να τα γνωρίσει εμπειρικά και όχι απλά να τα πιστεύει τυφλά,το οποίο είναι αντίθετο με την διδασκαλία της Εκκλησίας. Λόγου χάρη η τριαδικότητα του Θεού είναι κάτι που βιώνεται έμπρακτα όταν γνωρίζουμε τον Θεό μυστηριακά δια της θείας κοινωνίας,αλλά ταυτοχρόνως και προσωπικά δια της κατάστασης του φωτισμού, δεν είναι μια δογματική θεωρία.
Είναι μια πραγματικότητα ζωντανή και ως τέτοια ενεργεί σε αυτόν που την προσεγγίζει, και έτσι η επίγνωση που γεννάται απ’αυτήν είναι εμπειρική.
Το δόγμα υπάρχει για να κατοχυρώνει αυθεντικά την εμπειρία του συνόλου της Εκκλησίας και όχι την προσωπική εμπειρία της Θεώσεως ενός ατόμου. Τα δυο αυτά είναι συμπληρωματικά,όχι αντίθετα. Η ύπαρξη μόνο του ενός από αυτά δεν μας προσφέρει το ζητούμενο, όπως η απουσία του ενός καταργεί και το άλλο. Τα Άγια Μυστήρια της εκκλησίας τελούνται εν Αγίω Πνεύματι,τουτέστιν ο ίδιος ο Χριστός,ο ίδιος ο Θεός τελεί τα μυστήρια δια των Ιερέων. Οι τύποι της Εκκλησίας φτιάχτηκαν για να μας οδηγούν να ζήσουμε αυτό το γεγονός.
Εν’ τούτοις η ανθρώπινη συνείδηση τείνει να μην μπορεί να το αντιληφθεί αυτό και τακτικά προκαλεί τον διαχωρισμό με το να ρίχνει την βαρύτητα στο ορατό,το τυπικό μέρος της λατρείας. Κατ’αυτόν τον τρόπο η χάρις του Μυστηρίου δεν γίνεται αντιληπτή, και ο άνθρωπος δεν την αντιλαμβάνεται στην πληρότητα της. Δηλαδή αυτή δεν του προκαλεί την οντολογική αλλοίωση, δεν τον επηρεάζει υπαρξιακά. Αυτό συμβαίνει σ’αυτούς οι οποίοι δεν ζουν αυτά που θεωρούν ότι πιστεύουν.
Τα μάτια τους μένουν κλειστά προς τα Μυστήρια Του Θεού. Και έτσι στερούνται το να βιώσουν την Χάρη Του.
Δίχως τον προσωπικό του πνευματικό αγώνα ο άνθρωπος αδυνατεί να συλλάβει και να βιώσει πλήρως την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας. Η Θέωση είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, μας δίνεται κατά χάρη.
Εμείς σαν άνθρωποι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε το κατάλληλο κλίμα, τις προϋποθέσεις γι’αυτήν και να εργαστούμε τα χαρίσματα που μας δίνει η χάρη του Θεού. Η χάρη του Θεού είναι αόρατη ομορφιά εκ άνωθεν που τυλίγει όλο το είναι του ανθρώπου. Είναι δωρεά του Θεού που δεν μπορούν να διαφυλάξουν όσοι δεν έχουν ταπεινότητα, απλότητα, αγαθότητα και καθαρότητα.
Εργαζόμενοι σ’αυτά μπορούμε να καταστούμε κατάλληλοι να διαμένει η χάρη μέσα μας. Η χάρη του Θεού είναι ιδιότητα Του η οποία εκδηλώνεται σε αυτούς που εξοικειώνονται με αυτήν. Αυτή Θεώνει τον φέροντα αυτήν, τον σκεπάζει, τον τυλίγει,τον προφυλάσσει και διαχέεται απ’αυτόν. Προπορεύεται αυτού και τον ακολουθεί καθώς αυτός πορεύεται με αυτήν εν γαλήνη.
Η χάρη του Θεού δίνει τα χαρίσματα που έχει ο άνθρωπος, είναι αυτή που τον κάνει λαμπερό και χαρούμενο γιατί αυτό είναι η φύση της. Ευλογημένοι είναι αυτοί που χαίρονται την ζωή τους με την χάρη του Θεού. Όχι πως δεν γνωρίζουν και αυτοί βάσανα, απλώς έχουν ένθεη χαρά και τα βάσανα δεν τους πλακώνουν. Γι’αυτό έχει ο άνθρωπος τις χαρές στην ζωή του, για να είναι ευτυχισμένος και να κάνει και άλλους ευτυχισμένους. Και όταν είναι ευτυχισμένος μπορεί να αγαπάει. Έτσι μπορεί να κάθεται με τους αμαρτωλούς δίχως να χάνει την αρετή του και μπορεί να ζει με τους κοσμικούς δίχως να χάνει την πνευματικότητα του. Όταν ζεις μέσα στον κόσμο με αγάπη Χριστού, όταν νιώθεις τις θλίψεις σαν ευλογία, τότε όπου και να είσαι η χάρη του Θεού δεν θα σε εγκαταλείπει.
Η Εκκλησία δεν είναι τίποτα άλλο από την αιώνια ζωή που αρχίζει απ’αυτόν τον κόσμο και συνεχίζεται επ’άπειρο. Αυτή φέρει την συγκεντρωμένη εμπειρία αυτών που γνώρισαν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού δια του Αγίου Πνεύματος, και αυτό πιστοποιείται από την εμπειρία του αγιασμού και της Θεώσεως που είχαν, και αυτό δεν χρειάζεται κάποιος απλά να το πιστέψει αλλά να το δοκιμάσει.
Έχω δει πως εναντίων της Εκκλησίας μιλούν αυτοί που δεν γνωρίζουν την Εκκλησία και τα Μυστήριά της. Όσοι κάνουν την προσπάθεια να την γνωρίσουν γλυκαίνεται η ψυχή τους και γεμίζουν με χάρη. Αυτός είναι ο λόγος που ότι και να πουν για την Εκκλησία αυτοί που δεν ζουν μέσα της, είναι άτοπο και λανθασμένο, και η γνώμη τους άκυρη. Γιατί μιλούν για κάτι δίχως να το γνωρίζουν βιωματικά.
Η Εκκλησία έχει την παράδοσή της για να μας δίνει μια βάση απ’την οποία να εξελιχθούμε σωστά και με ασφάλεια ως προσωπικότητες, ο καθένας κατά την κλίση του. Η ιστορία έχει δείξει ότι δίχως την παράδοση ο άνθρωπος δεν έχει μέλλον ούτε σε αυτόν τον κόσμο πόσο μάλλον για τον άλλο, όπως το δέντρο δίχως ρίζες δεν μεγαλώνει. Η παράδοση είναι η συγκεντρωμένη γνώση και εμπειρία ανά τους αιώνες, την οποία γνώση και εμπειρία ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντλήσει από μόνος του κατά την διάρκεια των λίγων χρόνων της επίγειας ζωής του.
Όπως κάποιος που θέλει να μάθει μια επιστήμη μόνος του χωρίς δάσκαλο. Όσο και χαρισματικός να είναι,
πως θα μάθει σωστά;
Και τι θα μπορέσει να μάθει από μόνος του; Και αν κάτι μάθει σωστά θα είναι απειροελάχιστο σε σχέση με αυτό που θα μάθαινε αν είχε δάσκαλο που να του μεταδώσει την ήδη υπάρχουσα γνώση και εμπειρία αιώνων.
Η διδασκαλία της Εκκλησίας κατοχυρώνει την εμπειρία της Θεώσεως δια της μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος Του Χριστού όταν η ψυχή καθαρισθεί κατά τα μέτρα της από τα πάθη και φτάσει σε κατάσταση φωτισμού. Η καρδιά της Εκκλησίας είναι η άσκηση στην μυστηριακή ζωή.
Αν η πνευματική μας ζωή παραμένει απλά σαν μια εξωτερική ευσέβεια γίνεται έκτρωμα, ένα ψέμα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Χριστιανός λαμβάνει, αγιάζεται και ζει δια του Σώματος και το Αίματος του Χριστού και έτσι γνωρίζει προσωπικά, βιωματικά και υπαρξιακά το Χριστό. Ζει εν τω Χριστό και ο Χριστός ζει εν αυτόν. Όπως κάποιος που ζει με την γυναίκα του την γνωρίζει βιωματικά και μπορεί να σου πει και την τελευταία λεπτομέρεια γι’αυτήν, έτσι και αυτός που ζει εν τω Χριστό δεν χρειάζεται θεολογικές θεωρίες, αλλά όταν μιλάει για τον Χριστό, μιλάει γιατί τον γνωρίζει έμπρακτα.
Γνωρίζει το Σώμα Του, το Αίμα Του, το Πνεύμα Του, την Καρδιά Του, τα πάντα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Και έτσι γνωρίζει ότι περισσότερο απ’όλα τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας επικυρώνουν την ύπαρξη του Χριστού. Για τους Χριστιανούς ο παράδεισος είναι κάτι που ζυμώνεται από αυτόν τον κόσμο και δεν έχει κανένα νόημα δίχως την ανάσταση. Ο παράδεισος για τον Χριστιανό έχει υπόσταση μόνο δια του αναστημένου Σώματος και Αίματος του Χριστού.
Για αυτό λέμε ότι η Εκκλησία εκλαμβάνει την σωτηρία ως σωτηρία και σώματος και ψυχής, όχι μόνο της ψυχής.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι άνθρωποι που θεωρούν και ονομάζουν τους εαυτούς τους ότι είναι Χριστιανοί δεν σημαίνει αυτομάτως ότι γνωρίζουν και υπαρξιακά τον Χριστό. Θα πρέπει να αγωνιστούν να αποκτήσουν αυτήν την εμπειρία που μεταφέρει η Εκκλησία ανα τους αιώνες. Η εμπειρία της Θέωσης στην Εκκλησία δεν μπορεί να υποβιβαστεί σε ένα απλό όνομα, αλλά ούτε και είναι τρόπος ζωής όπως λένε άλλοι, γιατί ο τρόπος ζωής μπορεί να είναι κάτι εξωτερικό που δεν έχει σχέση με την κατάσταση της ψυχής και του πνεύματος. Το να προσδιορίζεται ως Χριστιανός κάποιος αυτό είναι διεργασία και σχήμα του νου ενώ είναι ξεκάθαρο ότι η ψυχή υποστατικά δεν υπόκειται σε σχήματα και νοήματα του νου.
Η ψυχή μπορεί να είναι ελεύθερη ή σκλαβωμένη, καθαρή ή βρώμικη, λαμπερή ή σκοτισμένη, κοντά στον Θεό ή μακριά απ’αυτόν, ενωμένη με τον Χριστό ή χωρισμένη απ’αυτόν, και αυτό ακριβώς είναι το λειτούργημα της Εκκλησίας. Να εργάζεται για την θεραπεία της ψυχής του ανθρώπου, και την σωτηρία της. Και το αποτέλεσμα αυτής της διεργασία θεραπείας και σωτηρίας ονομάζει εμπειρία της Θέωσης, για να διασφαλίσει ότι όντως αυτή η κατάσταση με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που την συνοδεύουν είναι η υγεία της ψυχής και του πνεύματος.
Αυτά είναι δύσκολα θέματα λόγο της θρησκοληψίας πολλών, αλλά είναι η εποχή που η εκκλησία και οι χριστιανοί θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν και να τα ξεδιαλύνουν αν θέλουν η εκκλησία να προχωρήσει αποτελεσματικά στο μέλλον και να παίξει ωφέλιμο ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας.Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την εκκλησία για να μπορούν να είναι λειτουργικές οι κοινωνίες των ανθρώπων,αυτό το έχει δείξει η ιστορία.Όπου η εκκλησία παραγκωνίστηκε ή εξέλλειψε, αργά ή γρήγορα η κοινωνία παρακμασε.
Τα παραδείγματα πολλά.
Η λέξη Θέωση υπάρχει για να δείχνει την μυστηριακή εμπειρία της Εκκλησίας,και δίχως την εμπειρία αυτή η λέξη από μόνη της δεν έχει κανένα νόημα. Υπάρχει η ζωντανή κοινωνία με τον Χριστό, και αυτή η κοινωνία έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία μπορούν να αντιληφθούν και άνθρωποι που δεν είναι Χριστιανοί. Αυτός που φτάνει στην αγιοσύνη και φέρει την χάρη του Θεού ακτινοβολεί αυτήν την χάρη προς κάθε άνθρωπο και κοινωνεί με κάθε άνθρωπο και αυτό γίνεται αντιληπτό από αυτούς. Αυτό θέλησαν να διαφυλάξουν οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας και γι’αυτό αναγκάστηκαν να δογματίσουν και να ονοματίσουν. Δεν δογμάτισαν για το δόγμα αλλά για την εμπειρία,και δεν ονομάτισαν για το όνομα αλλά για το νόημα και την ουσία.
Ποιά λοιπόν είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της εμπειρίας;
Η ψυχή ερωτεύεται τον νυμφίο Χριστό και ως νύφη έρχεται σε μυστηριακό γάμο μαζί του μέσα από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, και από αυτόν τον γάμο η ψυχή γονιμοποιείται από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που λαμβάνει και εγκυμονεί τον καινό αναστάσιμο άνθρωπο.
Και όταν αυτή η άνωθεν γέννηση συντελεστεί ο άνθρωπος αρχίζει να μετέχει στην αιώνια ζωή βιωματικά και εμπειρικά.Αυτό όλο είναι αισθητό και πολύ συγκεκριμένο γεγονός το οποίο συμβαίνει στον ασκούμενο χριστιανό.
Δια αυτής της εμπειρίας ο Θεούμενος άνθρωπος δεν βλέπει πλέον τους ανθρώπους ως Χριστιανούς, ή μουσουλμάνους, ή βουδιστές, ή κοσμικούς, ή άθεους, αλλά δια της χάριτος του Θεού γνωρίζει τις ψυχές των ανθρώπων και σέβεται την ελευθερία τους να πιστεύουν αυτό που θέλουν, και να ζουν όπως επιλέγουν. Γνωρίζει ότι ο Χριστός εργάζεται και για αυτούς που ζούνε εκτός της εκκλησίας ή δεν Τον έχουν γνωρίσει. Προστρέχει και σε αυτούς,και καμιά φορά με πολύ περισσότερο ζήλο απ’ότι εργάζεται για αυτούς που ζούν μέσα στην Εκκλησία. Ότι και να είναι,ότι και να πιστεύουν ή να μην πιστεύουν,είτε γνωρίζουν τον Χριστό ως Υιό του Θεού είτε όχι,ο Χριστός εργάζεται για την σωτηρία του κάθε ανθρώπου δίχως να επιβάλλεται αλλά σεβόμενος την ελευθερία του.
Έτσι ο Θεούμενος Χριστιανός κηρύττει τον Χριστό δίχως λόγια αλλά με την ζωή του. Ωφελεί τους ανθρώπους μυστικά, δίχως να φαίνεται. Αγκαλιάζει με την αγάπη του όλο τον κόσμο. Ειρηνεύει και στηρίζει το σύμπαν με την προσευχή του. Γνωρίζοντας τον Θεό που σαρκώθηκε ως άνθρωπος, ενώνεται με όλους τους ανθρώπους.
Διδάσκει τους άλλους δίχως να έχει σκοπό να διδάξει κανέναν. Επιτελεί μυστηριακά σωτηρία στις ψυχές των ανθρώπων και έτσι αλλάζει τις καρδιές τους. Ζώντας σε αυτόν τον κόσμο έχει μέσα του την Βασιλεία του Θεού.
σσ. Ο Εκκλησιαστικός Ορθόδοξος Ιστότοπος Θεοδρόμιον ευχαριστεί τον π. Πασχάλη Μέλλιο για το ωραίο ωφέλιμο άρθρο που μας παραχώρησε να το αναρτήσουμε στο <<Θ>>.
